Funkcja sinc – Wikipedia, wolna encyklopedia
Nieznormalizowana funkcja sinc (od łac. sinus cardinalis, również funkcja interpolująca lub pierwsza sferyczna funkcja Bessela) – funkcja definiowana jako:
gdzie oznacza funkcję sinus.
Znormalizowana funkcja sinc, oznaczana tym samym symbolem:
Funkcja sinc jest transformatą Fouriera funkcji prostokątnej. Ma szerokie zastosowanie w przetwarzaniu sygnałów i analizie filtrów. W teorii sygnałów zwana jest też jako Sa od angielskiego słowa sampling (próbkowanie).
Własności
[edytuj | edytuj kod]- Funkcja jest parzysta i różniczkowalna (a tym samym ciągła).
- Miejscami zerowymi nieznormalizowanej funkcji sinc są całkowite niezerowe wielokrotności liczby dla znormalizowanej funkcji są to wszystkie niezerowe liczby całkowite.
- Wykresy funkcji i przecinają się w tych punktach płaszczyzny, w których osiąga ekstrema lokalne. Innymi słowy dla wszystkich punktów w których pierwsza pochodna funkcji jest równa zero. W punkcie znajduje się maksimum globalne.
- Znormalizowaną funkcję sinc można zapisać jako iloczyn nieskończony
- Euler odkrył, że
- Transformata Fouriera znormalizowanej funkcji sinc (względem częstotliwości) to funkcja prostokątna
- co oznacza, że funkcja ta jest odpowiedzią impulsową idealnego filtru dolnoprzepustowego. W szczególności zachodzi:
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Szabatin, Przetwarzanie sygnałów 2003.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Eric W. Weisstein , Sinc Function, [w:] MathWorld, Wolfram Research (ang.). [dostęp 2023-05-31].