Gęstość względna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gęstość względna – niemianowana wielkość będąca stosunkiem gęstości bezwzględnej badanego ciała do gęstości bezwzględnej ciała wzorcowego. Dla cieczy i ciał stałych najczęściej wzorcem jest woda w temperaturze 20 °C, i przeważnie w stosunku do niej przelicza się wielkość gęstości.

Gęstość względną (d_20/20) dla próbki w temperaturze t=20 °C odniesiona do wody określa się jako stosunek gęstości w temperaturze 20 °C do gęstości wody również w temperaturze 20 °C.

Gęstość względna d_t/t oznaczona w temperaturze t °C odniesiona do wody określa się następującym wzorem:

d_t/t = d_xt / d_wt

gdzie:

d_t/t - gęstość względna badanego ciała w temperaturze t

d_xt - gęstość bezwzględna badanego ciała w temperaturze t

d_wt - gęstość bezwzględna wody w temperaturze t

Aby przeliczyć gęstość względną na bezwzględną, należy uwzględnić gęstość wody w temperaturze pomiaru t (d_wt):

d_xt = d_t/t × d_wt