Główne nurty marksizmu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Główne nurty marksizmu
Autor	Leszek Kołakowski
Data powstania	1976–1978
	Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Paryż; w Polsce: Warszawa
Język
	Pierwsze wydanie polskie
Data wydania polskiego	2009
Wydawca	Wydawnictwo Naukowe PWN

Ten artykuł od 2014-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Główne nurty marksizmu. Powstanie, rozwój, rozkład – trzytomowe dzieło polskiego filozofa, Leszka Kołakowskiego. Wydane w latach 1976–1978 w Paryżu. W zamierzeniu autora pisane jako podręcznik, opisuje historię powstania i rozwoju marksizmu jako doktryny filozoficznej. Polskie wydanie zajmuje ponad 1000 stron^[1]^[2]^[3].

W pierwszym tomie (zatytułowanym Powstanie) Kołakowski śledzi źródła myśli Karla Marksa jako filozofa niemieckiego oraz analizuje wpływ Hegla i XIX-wiecznych idei socjalistycznych na kształtowanie się marksizmu. Przystępuje później do rekonstrukcji klasycznego marksizmu w takiej postaci, w jakiej można go odnaleźć w dziełach twórców nurtu (czyli samego Marksa i Friedricha Engelsa).

Drugi tom (Rozwój) poświęcony jest intelektualnemu oddziaływaniu marksizmu w okresie od jego powstania do czasów Rewolucji Październikowej.

W trzecim (Rozkład) autor opisuje losy marksizmu po powstaniu ZSRR do lat sześćdziesiątych XX wieku. Ten tom nie ukazał się we Francji, co Kołakowski przypisywał wpływom francuskiej lewicy.

Główne nurty... nie są pracą czysto historyczną. Zawierają też, przeważnie krytyczne, analizy poglądów tak Marksa i jego kontynuatorów. Autor jest nastawiony wyraźnie negatywnie do myślicieli, których zalicza do „okresu rozkładu”, takich jak György Lukács, Ernst Bloch, Herbert Marcuse, czy reprezentantów szkoły frankfurckiej. Ocenia działalność części z nich jako wyraz intelektualnej degeneracji i dogmatyzmu.

Przypisy

↑ Leszek Kołakowski: Główne nurty marksizmu t. 1. PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15759-3.
↑ Leszek Kołakowski: Główne nurty marksizmu t. 2. PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15760-9.
↑ Leszek Kołakowski: Główne nurty marksizmu t. 3. PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15761-6.

Linki zewnętrzne

Tony Judt, Żegnaj marksizmie?

[Leszek_Kołakowski2009-1] Leszek Kołakowski: Główne nurty marksizmu t. 1. PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15759-3.

[Leszek_Kołakowski20092-2] Leszek Kołakowski: Główne nurty marksizmu t. 2. PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15760-9.

[Leszek_Kołakowski20093-3] Leszek Kołakowski: Główne nurty marksizmu t. 3. PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15761-6.

[1]

[2]

[3]