Głowica bojowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Głowica bojowa – ładunek bojowy, zwykle wybuchowy, wraz z detonatorem przenoszony przez pocisk rakietowy, artyleryjski, bombę lub torpedę. Pojęcie to często używane jest w odróżnieniu od głowic ćwiczebnych, bądź testowych, używanych w celach szkoleniowych lub testowych danego rodzaju broni.

W zależności od zastosowanego ładunku głowice można podzielić na:

• konwencjonalne – wypełnione zwykłym materiałem wybuchowym^[1];
• jądrowe – niszcząca cel ładunkiem jądrowym, wyzwalającym energię w drodze wybuchu jądrowego^[2];
• chemiczne^[1];
• biologiczne^[1];
• ze środkiem promieniotwórczym – przeznaczona do skażenia terenu materiałem radioaktywnym^[1].

W zależności od rodzaju działania dzieli się je na odłamkowe (rażące fragmentami skorupy), burzące (niszczące energią wybuchu zawartego w niej materiału wybuchowego), kumulacyjne itp.^[1]

Odrębnym rodzajem głowicy bojowej, jest głowica uderzeniowa hit-to-kill, instalowana głównie w pociskach rakietowych służących do zwalczania celów powietrznych oraz rakietowych. Ta nie wybuchająca głowica, niszczy swój cel taranując go.

Detonatory stosowane w głowicach bojowych dzielimy na:

• uderzeniowe – eksplozja następuje przy kontakcie z celem
• zbliżeniowe – eksplozja następuje w określonej odległości od celu
• czasowe – eksplozja następuje po upływie określonego czasu
• wysokościowe i głębinowe – eksplozja następuje na określonej wysokości w powietrzu lub określonej głębokości w wodzie

• Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Wyd. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07275-2.