Gałka blada – Wikipedia, wolna encyklopedia
Gałka blada (łac. globus pallidus) – część kresomózgowia. Bocznie od gałki bladej znajduje się skorupa, która razem z nią tworzy jądro soczewkowate. Gałkę bladą od skorupy oddziela pionowo ustawiona blaszka istoty białej, blaszka rdzenna boczna[1].
Gałka blada jest podzielona pionowo biegnącą blaszką rdzenną przyśrodkową na część przyśrodkową i boczną[1].
W gałce bladej znajdują się rzadko rozmieszczone, duże neurony, których aksony wychodzą z przyśrodkowej i bocznej części gałki bladej, przebijają torebkę wewnętrzną i biegną do:
- jądra niskowzgórzowego (jądra Luysa) – poprzez pęczek niskowzgórzowy
- wzgórza
- tworu siatkowatego śródmózgowia
- istoty czarnej śródmózgowia[2][1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Adam Bochenek , Michał Reicher , Anatomia człowieka. Tom IV. Układ nerwowy ośrodkowy, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 364–366, ISBN 978-83-200-4203-0 .
- ↑ Janina Sokołowska-Pituchowa , Anatomia człowieka. Podręcznik dla studentów medycyny, wyd. VIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 720, ISBN 978-83-200-3917-7 .