Georg Dreyfus – Wikipedia, wolna encyklopedia
Georg Ludwig Dreyfus, Georges Louis Dreyfus (ur. 25 kwietnia 1879 we Frankfurcie nad Menem, zm. 6 marca 1957 w Zurychu) – niemiecki lekarz psychiatra, neurolog i internista, profesor chorób wewnętrznych na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Isaaca Dreyfusa (1849–1909), bankiera, współwłaściciela banku J. Dreyfus & Co, i Rosalie Anny Levy (1851–1927), brat bankiera Willy’ego Dreyfusa (1885–1977) i pisarza Alberta Emila Dreyfusa (1876–1945)[1]. Studiował na Uniwersytecie w Heidelbergu, tytuł doktora medycyny otrzymał w 1905 roku. W 1916 roku habilitował się we Frankfurcie nad Menem. Był asystentem i współpracownikiem Emila Kraepelina. Został profesorem chorób wewnętrznych i, jako następca Augusta Knoblaucha, dyrektorem polikliniki dla chorych nerwowo. Po dojściu nazistów do władzy został usunięty z uczelni[2]. W 1933 emigrował do Szwajcarii.
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Die Melancholie ein Zustandsbild des manisch-depressiven Irreseins: eine klinische Studie. Verlag von Gustav Fischer, 1907
- Über nervöse Dyspepsie: psychiatrische Untersuchungen aus der Medizinischen Klinik zu Heidelberg. Fischer, 1908
- Zur Physiologie und Pathologie der Magenverdauung (1908)
- Die Behandlung des Tetanus (1914)
- Isolierte Pupillenstörung und Liquor cerebrospinalis: ein Beitrag zur Pathologie der Lues des Nervensystems. Fischer, 1921
- Vier Jahre Malariabehandlung der multiplen Sklerose (1929)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Renate Heuer, Siegbert Wolf (Hrsg.): Die Juden der Frankfurter Universität. Campus Verlag, Frankfurt/New York 1997. ISBN 3-593-35502-7 s. 66-67
- ↑ Frankfurt 1933-1945. [dostęp 2010-07-29].