Girdziuny (gmina Dziewieniszki) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Państwo | |
---|---|
Okręg | |
Rejon | |
Gmina | |
Populacja (2001) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie rejonu solecznickiego | |
Położenie na mapie Litwy | |
Położenie na mapie Polski w 1939 | |
54°14′09,59″N 25°42′00,00″E/54,235997 25,700000 |
Girdziuny[2] (lit. Girdžiūnai) − wieś na Litwie, w okręgu wileńskim, w rejonie solecznickim, w gminie Dziewieniszki, zamieszkana przez 30 ludzi, 9 km na wschód od Dziewieniszek. W okolicy położony jest Dziewieniski Historyczny Park Regionalny.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W czasach zaborów wieś w gminie Dziewieniszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku liczyła 104 mieszkańców w 11 domach[3], pod koniec XIX wieku zamieszkiwało tu 160 osób[4].
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Dziewieniszki.
W 1931 w 33 domach zamieszkiwały 182 osoby[5].
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Subotnikach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Dziewieniszkach[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Spis powszechny 2001
- ↑ Mapy Wojskowego Instytutu Geograficznego. mapywig.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-26)].
- ↑ Girdziuny, pow. oszmiański, gm. Dziewieniszki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 574 .
- ↑ Гошкевич И. И. Виленская губернія: Полный списокъ населенныхъ мѣстъ со статистическими данными о каждомъ поселеніи, составленный по оффиціальнымъ свѣдѣниямъ, Вильна, 1905, s. 231
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 31 .
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 438 .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Girdziuny, pow. oszmiański, gm. Dziewieniszki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 574 .