Glikwidon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Glikwidon

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 1-cykloheksylo-3-{4-[2-(7-metoksy-4,4-dimetylo-1,3-dioksoizochinolin-2-ylo)etylo]fenylo}sulfonylomocznik
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C27H33N3O6S
Masa molowa	527,63 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	33342-05-1 62783-47-5 (sól monosodowa) 87619-73-6 (sól wapniowa)
PubChem	91610
DrugBank	DB01251
SMILES CC1(C2=C(C=C(C=C2)OC)C(=O)N(C1=O)CCC3=CC=C(C=C3)S(=O)(=O)NC(=O)NC4CCCCC4)C
InChI InChI=1S/C27H33N3O6S/c1-27(2)23-14-11-20(36-3)17-22(23)24(31)30(25(27)32)16-15-18-9-12-21(13-10-18)37(34,35)29-26(33)28-19-7-5-4-6-8-19/h9-14,17,19H,4-8,15-16H2,1-3H3,(H2,28,29,33) InChIKey LLJFMFZYVVLQKT-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Temperatura topnienia 181 °C[2][1] logP 4,5[1]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-01-28] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Niebezpieczeństwo Zwroty H H301, H413 Zwroty P P301+P330+P331+P310
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	A10BB08
Stosowanie w ciąży	kategoria C
Farmakokinetyka Działanie hipoglikemizujące Okres półtrwania 5,7–9,4 h Wiązanie z białkami osocza i tkanek 98%

Glikwidon (łac. gliquidonum) – organiczny związek chemiczny, lek przeciwcukrzycowy, pochodna sulfonylomocznika. Stymuluje wydzielanie insuliny w komórkach trzustki, zwiększa wrażliwość tkanek na jej działanie.

Lek szybko wchłania się z przewodu pokarmowego. Maksimum działania następuje po 2–3 godzinach od podania. Glikwidon w 98% wiąże się z białkami osocza.

• cukrzyca typu 2

• nadwrażliwość na lek
• cukrzyca typu 1
• śpiączka cukrzycowa
• kwasica cukrzycowa
• ketonuria
• ostre choroby zakaźne
• urazy
• zaburzenia czynności wątroby i nerek
• choroby tarczycy

• bóle brzucha
• brak apetytu
• nudności
• wymioty
• skórne reakcje alergiczne
• obniżenie poziomu cukru we krwi
• zaburzenia funkcji wątroby

• Glurenorm – tabletki

Doustnie. Dawkę oraz częstotliwość stosowania leku ustala lekarz na podstawie stężenia glukozy we krwi. Zwykle rozpoczyna się od 15 mg podczas śniadania. Dawkę można stopniowo zwiększać.

Lek nie powinien być stosowany u kobiet w ciąży oraz karmiących piersią. Podczas leczenia należy kontrolować stężenie glukozy w krwi i w moczu.

• Indeks leków Medycyny Praktycznej 2005. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna. ISBN 83-7430-006-X. Brak numerów stron w książce