Grażyna Sikorska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Grażyna Sikorska
Data i miejsce urodzenia

1956
Warszawa

Ambasador RP w Czarnogórze
Okres

od 21 listopada 2011
do 22 lutego 2015

Poprzednik

Jarosław Lindenberg

Następca

Irena Tatarzyńska

Dyrektor generalna służby zagranicznej
Okres

od 23 lutego 2015
do grudnia 2015

Poprzednik

Mirosław Gajewski

Następca

Dariusz Wiśniewski

Grażyna Sikorska (ur. 1956 w Warszawie) – polska urzędniczka i dyplomatka, ambasador RP w Czarnogórze (2011–2015) i dyrektor generalna służby zagranicznej (2015).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1979 otrzymała z wynikiem bardzo dobrym dyplom magistra prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Rekomendowana przez Wydział, w listopadzie 1979 rozpoczęła staż w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, po zakończeniu którego rozpoczęła pracę w Departamencie Konsularnym. W latach 1981–1983 ukończyła pozaetatową aplikację sędziowska w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie, a w 1987 złożyła egzamin radcowski i została wpisana na listę radców prawnych. W latach 1987–1990 pracowała w ambasadzie RP w Bukareszcie na stanowisku II i I sekretarza ds. konsularnych, a od 1988 kierowniczki Wydziału Konsularnego Ambasady. Po powrocie z Bukaresztu kontynuowała pracę w MSZ jako radczyni prawna oraz prowadziła również własną kancelarię prawną w Milanówku. Na przełomie 1993 i 1994 pracowała w banku BIG Bank Gdański SA na stanowisku zastępczyni dyrektora Departamentu Prawnego. W 1995 powróciła do pracy w służbie zagranicznej i została skierowana do pracy w Konsulacie Generalnym RP w Malmö. Za swoją działalność w 2000 została na pożegnanie wyróżniona „Złotym Medalem Honorowym” zrzeszenia organizacji Polonijnych w Szwecji. Po powrocie do kraju objęła stanowisko radczyni prawnej w Biurze Dyrektora Generalnego MSZ i koordynowała pracę radców prawnych. W latach 2000–2001 ukończyła aplikację legislacyjną prowadzoną przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów. W sierpniu 2003 została skierowana do Ambasady RP w Ottawie, gdzie do 2008 kierowała Wydziałem Konsularnym. W 2008 ponownie została naczelniczką wydziału prawnego w Biurze Dyrektora Generalnego MSZ. W sierpniu 2010 wyznaczona została na stanowisko dyrektorki Biura Spraw Osobowych MSZ[1]. Od 21 listopada 2011[2][3] do 22 lutego 2015 była Ambasadorem RP w Podgoricy[4]. Od 23 lutego 2015 do grudnia 2015 była dyrektor generalną służby zagranicznej (w tym do 8 lipca 2015 jako pełniąca obowiązki)[5][6]. Następnie przeszła na emeryturę.

Opanowała języki: angielski i rosyjski[1]. Mężatka, matka córki[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Zapis posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 231/, sejm.gov.pl, 13 lipca 2011 [dostęp 2023-08-28] [zarchiwizowane 2023-08-28].
  2. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 listopada 2011 r. nr 110-32-2011 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2011 r. nr 104, poz. 1051).
  3. a b Ambasador, podgorica.msz.gov.pl [dostęp 2023-08-28] [zarchiwizowane 2013-09-01].
  4. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 marca 2015 r. nr 110-9-2015 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2015 r. poz. 426).
  5. Wynik naboru na stanowisko Dyrektora Generalnego Służby Zagranicznej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych [online], msz.gov.pl, 8 lipca 2015 [dostęp 2019-02-19].
  6. Wioletta Rybicka, Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest najlepszym pracodawcą, Prawo.pl, 14 maja 2015 [dostęp 2023-08-28] [zarchiwizowane 2023-08-28].