Gram Parsons – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gram Parsons

Imię i nazwisko	Ingram Cecil Connor III
Data i miejsce urodzenia	5 listopada 1946 Winter Haven
Data śmierci	19 września 1973
Instrumenty	gitara
Gatunki	country rock, americana
Zawód	muzyk
Aktywność	1966-1973
Strona internetowa

Gram Parsons, właśc. Ingram Cecil Connor III; ur. 5 listopada 1946, zm. 19 września 1973) – amerykański muzyk uznany za pioniera country rocka i americany.

Pochodził z zamożnej rodziny^[1]. Zachwycony koncertem Elvisa Presleya, w wieku dziewięciu lat zainteresował się muzyką i niedługo później sam zaczął występować^[1]. W okresie licealnym był frontmanem w kilku zespołach, m.in. The Pacers i The Legends^[1]. Studiował na Harvard University, jednak po pierwszym semestrze porzucił szkołę i wyprowadził się do Nowego Jorku, gdzie kontynuował działalność muzyczną^[1]. W 1966 stanął na czele zespołu International Submarine Band^[1], który rozpadł się po wydaniu jednego albumu.

W 1968 przez na kilka miesięcy grał na instrumentach klawiszowych z zespołem The Byrds^[1], z którym wydał album pt. Sweetheart of the Rodeo, po latach uznawany przez wielu krytyków za jedną z najlepszych płyt rockowych wszech czasów^[1]. W tym czasie zaczął tworzyć we własnym stylu muzycznym, który nazwał „cosmic American music”^[1].

Po rozstaniu z formacją utworzył grupę Flying Burrito Brothers, z którą wydał dwa albumy. Po usunięciu z zespołu w 1970 podjął próbę nagrania solowego albumu. Następnie przebywał we Francji, gdzie mieszkał razem z Keithem Richardsem. W tym czasie towarzyszył zespołowi The Rolling Stones w trasie po Wielkiej Brytanii, a także uczestniczył w nagraniach albumu grupy pt. Exile on Main Street^[2]. Po powrocie do USA nawiązał współpracę z Emmylou Harris, która wspomogła go wokalnie na debiutanckiej solowej płycie. W 1973 wydał album pt. GP, a rok później – płytę pt. Grievous Angel^[3]. Założył także własny zespół The Fallen Angels^[3]. Wywarł ogromny wpływ na rozwój country rocka.

Zmarł 19 września 1973 w wyniku uzależnienia od alkoholu i narkotyków^[4].

• Fong-Torres, Ben (1998). Paul Kingsbury, ed. Gram Parsons. New York, NY: Oxford University Press.
• Meyer, David (2007). Twenty Thousand Roads: The Ballad of Gram Parsons and His Cosmic American Music. New York, NY: Villard Books. ISBN 978-0-375-50570-6.
• Road Mangler Deluxe, Phil Kaufman with Colin White, White-Boucke Publishing, 2005 (3rd edition). ISBN 1-888580-31-3
• Are You Ready for the Country: Elvis, Dylan, Parsons and the Roots of Country Rock, Peter Dogget, Penguin Books, 2001. ISBN 0-14-026108-7
• In the Country of Country: A Journey to the Roots of American Music, Nicholas Dawidoff, Vintage Books, 1998. ISBN 0-375-70082-X
• BenB. Fong-Torres BenB., Hickory Wind: The Life and Times of Gram Parsons, New York: Pocket Books, 1991, ISBN 0-671-70513-X, OCLC 23139185 . Brak numerów stron w książce
• JessicaJ. Hundley JessicaJ., Grievous Angel: An Intimate Biography of Gram Parsons, PollyP. Parsons, New York: Thunder's Mouth Press, 2005, ISBN 978-1-56025-673-1, OCLC 62096134 . Brak numerów stron w książce
• Proud to Be an Okie: Cultural Politics, Country Music, and Migration to Southern California, Peter La Chapelle. University of California Press, Berkeley, 2007. ISBN 978-0-520-24889-2
• Gram Parsons: God's Own Singer, Jason Walker, Soundcheck Books, London, 2012. ISBN 978-0-9566420-3-5
• Moody Food, Ray Robertson, SFWP, 2006. ISBN 0-9776799-0-X
• Live Fast, Die Young: Misadventures in Rock & Roll America, Chris Price & Joe Harland. Summersdale. 2010. ISBN 978-1-84953-049-1
• Trailblazers: Gram Parsons, Nick Drake & Jeff Buckley David Bret JRBooks, London, 2009.