Granat karabinowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Granat karabinowy – granat stabilizowany obrotowo^[1], miotany za pomocą szerokiej cylindrycznej nasadki umieszczonej u wylotu lufy karabinu. W przeciwieństwie do granatu nasadkowego jest on umieszczany wewnątrz nasadki, a nie na nią nasadzany.

Granat jest przeznaczony do wystrzeliwania z karabinu-granatnika (karabinka-granatnika), który posiada nasadkę wylotową o bruzdowanym przewodzie o średnicy wewnętrznej około 30 mm^[2]. Wkładane były do przewodu nasadki od wylotu. Na powierzchni części prowadzącej posiadały nacięte bruzdy i ważyły 0,25–0,45 kg. Wystrzeliwano je za pomocą specjalnych nabojów ślepych^[1]. Miały prędkość początkową 50 m/s i zasięg 50–100 m. W związku z małą skutecznością działania granatu odłamkowego i przeciwpancernego (posiadał mały kaliber i masę), zostały zastąpione po II wojnie światowej nadkalibrowymi granatami nasadkowymi^[1].

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 79. ISBN 83-86028-01-7.
• Stanisław Torecki: 100 słów o broni i balistyce. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06699-X.