Granice słyszalności – Wikipedia, wolna encyklopedia

Granice słyszalności – skrajne (górna i dolna) częstotliwości fal dźwiękowych oraz dolna i górna wartość poziomu ciśnienia akustycznego dźwięków, które są słyszalne przez ucho ludzkie.

Granice słyszalności są pojęciem umownym i zostały uśrednione (były wielokrotnie wyznaczane empirycznie przez różnych badaczy). Granice słyszalności na diagramie częstotliwość–poziom ciśnienia akustycznego tworzą tak zwaną powierzchnię słyszalności.

Dolna granica słyszalności (również próg słyszalności, próg absolutny, próg detekcji sygnału) jest określona przez poziom ciśnienia akustycznego, przy którym ucho zaczyna odbierać wrażenia dźwiękowe; poziom ten zależy od częstotliwości. Na przykład aby usłyszeć ton o częstotliwości 100 Hz, poziom ciśnienia akustycznego musi być o 35 dB wyższy niż dla tonu 1 kHz^[1].

Statystycznie ucho ludzkie jest najbardziej czułe dla tonu o częstotliwości około 4 kHz^[1]. Dla tonu o częstotliwości 1 kHz definiuje się nominalną wartość odniesienia ciśnienia akustycznego. Jest ona określona na poziomie 20 µPa, co odpowiada natężeniu dźwięku 10⁻¹² W/m²^[2]. Ostatecznie jednak odbiór dźwięków (w tym ich słyszalność) jest subiektywny i zależy od wieku, płci oraz innych cech osobniczych.

Górna granica słyszalności (również granica bólu) jest określona przez poziom ciśnienia akustycznego, przy którym sygnał dźwiękowy powoduje ból.

• audiogram