French
DeutschGregorio Carafa – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| 62. Wielki Mistrz Zakonu Maltańskiego | |
| Okres | od 2 maja 1680 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 marca 1615 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | Katedra św. Jana, Valletta |
Fra' Gregorio Carafa – 62. Wielki Mistrz Zakonu Rycerzy Szpitalników Świętego Jana Jerozolimskiego w latach 1680–1690.
Wczesne lata
[edytuj | edytuj kod]Carafa urodził się 17 marca 1615 roku w Castelvetere (dzisiejsza Caulonia)[1][2] w Kalabrii we Włoszech. Jego rodzicami byli Girolamo Carafa, książę Roccella oraz Diana Vittori, siostrzenica papieża Pawła V. Jego bratem był kardynał Carlo Carafa della Spina[3].
Gregorio został wpisany do Zakonu w wieku 3 miesięcy, w czerwcu 1615 roku. Studiował w Neapolu, różni dygnitarze i rycerze Zakonu finansowali jego edukację. W roku 1635 wyjechał wraz ze swoim wujem, Francesco Carafą, Przeorem Generalnym Roccella, do Katalonii. Wkrótce awansował na Rycerza Wielkiego Krzyża Zakonu, a po śmierci swego wuja został Przeorem Generalnym Roccella[4].
W roku 1647 zaangażowany był w rewoltę Masaniello, podczas której próbował przywrócić spokój i porządek w Neapolu. Po poskromieniu rebeliantów, wysłany został do Kalabrii, aby i tam stłumić powstanie. Te dokonania legły u podstaw jego awansu na dowódcę floty Zakonu[4].
W 1656 roku dowodził siedmioma galerami Zakonu w bitwie w Cieśninie Dardanelskiej. Po bitwie, w której zwyciężyła połączona flota wenecko-maltańska, Zakon otrzymał w nagrodę 11 zdobytych tureckich okrętów. Bitwa ta była dla Turków największą morską porażką od czasów bitwy pod Lepanto[5].
Po zwycięskiej bitwie został powitany na Malcie jak bohater. Później zajął się, z sukcesem, odzyskaniem terenów podmokłych w Bormla oraz wzmocnieniem floty Zakonu[4].
Rządy
[edytuj | edytuj kod]
W dniu 2 maja 1680 roku, po śmierci Nicolasa Cotonera, Gregorio Carafa został wybrany Wielkim Mistrzem Zakonu. Jeszcze w tym samym roku pokrył koszty odrestaurowania Zajazdu Włoskiego. Jego fasada została przebudowana w stylu barokowym, a brązowe popiersie Carafy umieszczone zostało w widocznym miejscu ponad frontowym wejściem do budynku. Obok popiersia wyrzeźbiony został też osobisty herb Carafy[6].
Od roku 1681 Carafa, kontynuując prace swojego poprzednika, poświęcił się ukończeniu budowy fortyfikacji Floriany i Cottonera Lines. Kontynuował umacnianie i przebudowę Fortu Saint Angelo, dodając cztery baterie u jego podnóża. Prace te nadzorował naczelny inżynier króla Hiszpanii, pułkownik Don Carlos de Grunenbergh[7]. Upamiętnia to płyta z nazwiskiem Carafy, umieszczona ponad głównym wejściem do fortu, z tarczą herbową architekta poniżej.
Podczas rządów Gregorio Carafy flota Zakonu była u szczytu swej potęgi, z galerami dowodzonymi przez Rycerzy Zakonu, oraz doświadczonymi załogami. W tym czasie miało miejsce kilka udanych wypraw wojennych przeciw Imperium Osmańskiemu. W roku 1683 cesarz Leopold skierował bardzo pochlebny list do Wielkiego Mistrza, dziękując mu za starania, mające na celu ochronę chrześcijaństwa[7]. W roku 1687 osiem galer Zakonu, pod dowództwem hrabiego Herbersteina, Wielkiego Przeora Węgier, znacząco przyczyniło się do ostatecznego usunięcia Turków z Adriatyku[7]. W tym samym roku Carafa, obawiając się tureckiego odwetu, wzmocnił Fort Saint Elmo, dobudowując na brzegu dokoła fortecy ciąg fortyfikacji, znany jako Carafa Enceinte[8].
Śmierć
[edytuj | edytuj kod]Nieudana próba oblężenia Negropontu przez siły sprzymierzone, podczas którego Zakon stracił wielu wspaniałych Rycerzy i odważnych żołnierzy, była przyczyną śmierci Wielkiego Mistrza. Został on zaatakowany przez ostrą i złośliwą gorączkę, w następstwie której zmarł 21 lipca 1690 roku[7]. Pochowany został w kaplicy Języka Włoskiego w katedrze św. Jana w Valletcie[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Roccella celebra i 400 anni della nascita di Gregorio Carafa. [w:] La Riviera [on-line]. 2015-05-12. [dostęp 2016-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (wł.).
- ↑ Presentato il programma delle manifestazioni in onore di Gregorio Carafa. [w:] Comune di Roccella Jonica [on-line]. [dostęp 2016-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-30)]. (wł.).
- ↑ The Grand Masters of the XVIIth century. A Rome Art Lover. [dostęp 2014-10-12]. (ang.).
- ↑ a b c Luisa Bertoni: Dizionario Biografico degli Italiani. 1976. (wł.).
- ↑ Kenneth Meyer Setton: Venice, Austria, and the Turks in the Seventeenth Century. DIANE Publishing, 1991, s. 182–183. ISBN 0-87169-192-2. (ang.).
- ↑ The Auberge d'Italie. Malta Tourism Authority. [dostęp 2014-10-12]. (ang.).
- ↑ a b c d Gregorio Carafa 1680-1690. History Of the Knights of Malta. (ang.).
- ↑ Fort St. Elmo. Heritage Malta. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-06)]. (ang.).
- ↑ Full Tomb & Lapidary List – 320 Gregorio Carafa. The Sovereign Military and Hospitaller Order of St. John of Jerusalem of Rhodes and of Malta. [dostęp 2014-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-28)]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod].svg)