Guido Marini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Guido Marini

Guido Marini (2024)
Emitte Spiritum Tuum Ześlij Ducha Twego
Kraj działania	Watykan, Włochy
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1965 Genua
Biskup diecezjalny tortoński
Okres sprawowania	od 2021
Mistrz papieskich ceremonii liturgicznych
Okres sprawowania	2007–2021
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	4 lutego 1989
Nominacja biskupia	29 sierpnia 2021
Sakra biskupia	17 października 2021
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Guido Marini (ur. 31 stycznia 1965 w Genui) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, mistrz papieskich ceremonii liturgicznych w latach 2007–2021, biskup diecezjalny tortoński od 2021.

Urodził się 31 stycznia 1965 w Genui^[1]. Po zdaniu matury w Liceo Colombo(inne języki), studiował w seminarium duchownym w Genui, gdzie zdobył tytuł licencjata teologii. 4 lutego 1989 przyjął święcenia kapłańskie^[1] z rąk kard. Giovanniego Canestri^[2]. Uzupełniał potem wykształcenie na Papieskich Uniwersytetach: Laterańskim – w zakresie prawa kanonicznego i cywilnego (JUD), przygotowując rozprawę na temat problemów stosunków państwo-kościół na początku XX wieku^[1][2] i Salezjańskim – w dziedzinie psychologii środków społecznego przekazu^[1]. W 2007 roku uzyskał dyplom z psychologii komunikacji^[2][3].

W latach 1988–2003 był osobistym sekretarzem arcybiskupów Genui: kardynałów Giovanniego Canestriego, Dionigiego Tettamanziego i Tarcisia Bertonego. W latach 2003–2007 był też mistrzem ceremonii liturgicznych dwóch ostatnich metropolitów archidiecezji, a także kolejnego – kard. Angelo Bagnasco^[1][3][4].

W latach 2003–2005 kierował archidiecezjalnym Urzędem ds. Wychowania i Szkoły, ze szczególnym uwzględnieniem nauczania religii katolickiej. W latach 1996–2001 był także członkiem Rady kapłańskiej, w latach 2004–2007 był kierownikiem duchowym seminarium w Genui, a w latach 2005–2007 był kanclerzem Kurii arcybiskupiej^[3][4][5]. Od 1992 wykładał prawo kanoniczne w genueńskiej sekcji Wydziału Teologicznego Północnych Włoch i w Wyższym Instytucie Nauk Religijnych^[4].

Ogłosił wiele prac i artykułów z zakresu duchowości. Był także kierownikiem duchowym i duszpasterzem różnych grup młodzieżowych, jak również asystentem duchowym kilku żeńskich wspólnot zakonnych^[5].

Od 1 października 2007 do 29 sierpnia 2021 sprawował urząd Mistrza Papieskich Ceremonii Liturgicznych^[4][6][7]. W związku z tym, podczas konklawe w dniach 12-13 marca 2013 pełnił funkcję notariusza^[8].

W przemówieniu ze stycznia 2010 poparł wezwania do „reformy reformy” liturgii. Powiedział: „Od kilku lat w kręgach kościelnych słychać było kilka głosów mówiących o konieczności nowej odnowy liturgicznej”, dodając, że nowy ruch odnowy byłby „zdolny do przeprowadzenia reformy reformy, a raczej posunąć się o krok do przodu w zrozumieniu autentycznego ducha liturgii i jej celebracji”^[9].

19 lutego 2014 papież Franciszek mianował go członkiem Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich^[10].

22 styczniaw 2019 papież powierzył mu opiekę nad chórem Kaplicy Sykstyńskiej^[11].

Pytany, czy przebywanie blisko papieża zmieniło jego życie, wyznał, że przede wszystkim stało się to błogosławieństwem dla jego wiary^[7].

29 sierpnia 2021 papież Franciszek mianował go biskupem diecezjalnym diecezji tortońskiej^[12][13]. Święcenia biskupie otrzymał 17 października 2021 w bazylice św. Piotra na Watykanie. Głównym konsekratorem był papież Franciszek^[14][15], a współkonsekratorami arcybiskupi Marco Tasca, metropolita Genui i Vittorio Viola, sekretarz Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów^[16]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Emitte Spiritum Tuum” (Ześlij Ducha Twego). Ingres do katedry w Tortonie, w trakcie którego kanonicznie objął urząd, odbył się 7 listopada 2021^[16].

• 2000: Dio mi basta. Monsignor Tommaso Reggio, ISBN 978-88-211-7236-6
• 2001: Ascolta le parole della mia bocca, ISBN 978-88-8441-011-5
• 2001: O Trinità che adoro! Il mistero di Dio rivelato da Gesù, ISBN 978-88-8441-008-5
• 2007: Per amore del cuore di Gesù, ISBN 978-88-8441-033-7
• 2004: Conquistato dal Tuo mistero ti cerco, ISBN 978-88-8441-053-5
• 2010: Sługa Liturgii, ISBN 978-83-930176-2-1
• 2010: La libertà è amore. Madre Eugenia Ravasco, ISBN 978-88-215-6693-6
• 2011: Liturgical Reflections of a Papal Master of Ceremonies, ISBN 978-0-9778846-5-0
• 2013: Liturgia. Gloria di Dio, santificazione dell'uomo, ISBN 978-88-215-7650-8
• 2016: Alla luce Signore vediamo la luce, ISBN 978-88-6929-161-6
• 2018: L'amore ci sospinge. Rinnovare il sì al Signore davanti alla sua Parola, ISBN 978-88-6929-157-9
• 2018: La gioia del Natale, ISBN 978-88-6929-348-1
• 2019: Il Rosario meditato, ISBN 978-88-6929-363-4
• 2019: La meraviglia della Pasqua, ISBN 978-88-6929-361-0
• 2020: O Trinità che adoro! Il mistero di Dio rivelato da Gesù, ISBN 978-88-6929-572-0

• Wielki Oficer Orderu Chrystusa – 11 maja 2010.

• Nota biograficzna Guido Mariniego na stronie diecezji tortońskiej. [dostęp 2024-03-09]. (wł.).
• Guido Marini [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2021-09-11]  (ang.).
• KAI: Ks. Guido Marini nowym ceremoniarzem papieskim. liturgia.pl. [dostęp 2007-10-02]. (pol.).