Gustaw Ładziński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gustaw Ładziński

Oskar, Gustaw

pułkownik stanu spoczynku
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1880 Porochno
Data i miejsce śmierci	30 września 1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1905–1944
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski w Rosji III Korpus Polski w Rosji Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	11 Kresowy pułk artylerii ciężkiej 201 pułk artylerii polowej 14 pułk artylerii polowej Szkoła Strzelecka Artylerii 30 pułk artylerii polowej 3 pułk artylerii ciężkiej 280 pluton WSOP
Stanowiska	komendant Szkoły Strzelań Artylerii dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (powstanie warszawskie)
Odznaczenia

Gustaw Ładziński^[a] (ur. 12 sierpnia 1880 w Porochnie, zaginął 30 września 1944 w Warszawie) – pułkownik stanu spoczynku artylerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Jana i Cezaryny z domu Kossowskiej.

Ukończył Korpus Kadetów i Oficerską Szkołę Artylerii w Petersburgu. W randze porucznika wziął udział w wojnie rosyjsko-japońskiej, podczas której odniósł ciężką ranę. Zwolniony z wojska na własną prośbę, rozpoczął pracę jako urzędnik w Banku Ziemskim w Winnicy. W czasie I wojny światowej służył w armii rosyjskiej (lata 1914–1917), a następnie w I i III Korpusach Polskich w Rosji. Organizator Związku Wojskowych Polaków w Winnicy i członek Polskiej Organizacji Wojskowej. W Wojsku Polskim od listopada 1918 roku – w stopniu pułkownika. Z dniem 1 września 1919 r. objął stanowisko dowódcy 11 Kresowego pułku artylerii ciężkiej, które sprawował do kwietnia 1920 roku (dowództwo pułku uległo rozwiązaniu w dniu 5 maja tegoż roku)^[1]. Uczestnik wojny polsko-radzieckiej, podczas której organizował 201 pułk artylerii polowej (w lipcu 1920 roku). Na czele tego pułku, w ramach Dywizji Ochotniczej, bronił odcinka Radzymin–Wołomin, po czym dowodził grupą artylerii. Odznaczył się bohaterstwem w walkach o Nowy Dwór i Grodno, za co odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2]. W dekrecie Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego o nadaniu tegoż orderu pułkownik Gustaw Ładziński wykazany został jako oficer Centralnego Obozu Podoficerskich Szkół Artylerii (C.O.P.S.A.)^[3].

Na dzień 1 czerwca 1921 r. pułkownik Ładziński przynależał etatowo do 14 pułku artylerii polowej^[4] i pełnił służbę (jako oficer przydzielony) w Dowództwie Artylerii Syberyjskiej Dywizji Piechoty (późniejszej 30 Dywizji Piechoty)^[5]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (sygnatura: L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu pułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 35. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Posiadał wówczas przydział do 14 pułku artylerii polowej^[6].

Po reorganizacji artyleryjskiego szkolnictwa wojskowego objął w 1922 roku stanowisko komendanta Szkoły Strzeleckiej Artylerii w Toruniu^[b]. W roku 1923 zajmował 36. lokatę wśród pułkowników korpusu artylerii w swoim starszeństwie^[8] i jako oficer nadetatowy 30 pap piastował nadal funkcję komendanta Szkoły Strzeleckiej Artylerii w toruńskim Obozie Szkolnym Artylerii^[c]. Jego oficerem ordynansowym był wówczas por. Erwin Stachowiak (nadetatowy oficer 16 pułku artylerii polowej)^[9]. Rok później zajmował już 27. lokatę w swoim starszeństwie pośród pułkowników artylerii^[10] i pełnił służbę w macierzystym 30 pułku artylerii polowej^[11]. W okresie od marca do listopada 1924 roku dowodził 3 pułkiem artylerii ciężkiej.

W roku 1928 pułkownik artylerii Gustaw Ładziński znajdował się już w stanie spoczynku i mieszkał w Toruniu^[12]. Następnie przeprowadził się do Warszawy, w której mieszkał od 1932 roku. W roku 1934 jako pułkownik stanu spoczynku zajmował 28. lokatę w swoim starszeństwie w korpusie oficerów artylerii (starszeństwo z dnia 1 czerwca 1919 r.)^[13]. Znajdował się wówczas w ewidencji PKU Warszawa Miasto III i przynależał do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I (przewidziany był do użycia w czasie wojny)^[14].

Wziął udział w powstaniu warszawskim, walcząc w szeregach 280 plutonu Wojskowej Służby Ochrony Powstania. Zaginął w dniu 30 września 1944 roku, a oficjalnie uznany za zaginionego został w 1947 roku. Od roku 1913 żonaty był z Anną Sławińską, z którą mieli córkę Halinę i syna Radosława^[2].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 3266)^[11]
• Krzyż Walecznych^[15]

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-01-27].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2020-01-28].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2020-01-28].
• Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2020-01-28].
• Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2020-01-28].
• Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2020-01-28].
• Rocznik oficerski rezerw 1934. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1934. [dostęp 2020-01-28].
• 10 pułk artylerii ciężkiej w Przemyślu. Jednodniówka 24 IV 1928. 10 pułk artylerii ciężkiej. Przemyśl, 1928. [dostęp 2020-01-29].
• Halina Ładzińska-Hellmann – Myślę, że mam dobre geny .... [dostęp 2020-01-29].