French
DeutschGustaw Ostapowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Gustaw Ostapowicz (przed 1933) | |
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 września 1863 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 października 1941 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1888–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 35 Briański pułk piechoty |
| Stanowiska | dowódca batalionu, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Gustaw Ostapowicz (ur. 11 września?/23 września 1863 w Kamieńcu Podolskim, zm. 20 października 1941 w Warszawie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Wincentego i Joanny z d. Glińska[1]. Ukończył gimnazjum w Kamieńcu Podolskim. W 1888 ukończył w Kijowie Oficerską Szkołę Piechoty i jako oficer rosyjskiej piechoty służył zawodowo w armii rosyjskiej. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905 walczył jako dowódca batalionu, potem dowódca 35 Briańskiego pułku piechoty. Podczas I wojny światowej jako dowódca pułku walczył na froncie z Niemcami. Generał major z 1916 jako dowódca brygady piechoty. W 1917 dowódca 169 Dywizji Piechoty – czterokrotnie ranny pozostawał w szeregu. W okresie lipiec 1917 – maj 1918 dowódca 1 Dywizji Strzelców Polskich w składzie I Korpusu Polskiego w Rosji.
Szczególnie odznaczył się „w pomyślnych walkach dywizji pod Mohylowem, odpierając kilkakrotnie ataki przeważających liczebnie sił bolszewickich. Za dokonania dowodcze w 1 D. Strz. odznaczony Orderem Virtuti Militari”[2].
Po kapitulacji Korpusu działał w kręgu dowborczyków w Warszawie. 25 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika i mianowany szefem Misji Wojskowej na Ukrainie w Kijowie, Odessie i na Kubaniu. W następstwie konfliktu z gen. Lucjanem Żeligowskim został odwołany do kraju. Po przybyciu do Polski w okresie maj – sierpień 1919 w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Od 28 sierpnia 1919 dowódca 2 Dywizji Strzelców Polskich Armii gen. Józefa Hallera, później przemianowanej na 11 Dywizję Piechoty.
Kwiecień 1920 – maj 1921 ponownie w dyspozycji MSWojsk., po czym w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Z dniem 21 maja 1921 przeniesiony został w stan spoczynku. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu rzeczywistego generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A18-5-19)[3].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Żonaty. Córki: Łucja (ur. 1903) i Jadwiga (ur. 1904)[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6679[2] (1922)[4]
- Krzyż Walecznych[2]
- Order św. Jerzego IV klasy – 19 maja 1915
- Złota szabla „Za Odwagę” – 9 marca 1915
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 155.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 156.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Wiadomości bieżące. Z miasta. Nowi kawalerowie Virtuti militari. „Kurjer Warszawski”, s. 5, Nr 147 z 31 maja 1922.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- T. Kryska Karski, S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
- H. P. Kosk Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.