Generał major – Wikipedia, wolna encyklopedia

Generał major – stopień wojskowy w różnych armiach świata, m.in. w wojsku I Rzeczypospolitej^[1], odpowiednik generała brygady lub generała dywizji w Wojsku Polskim.

W I Rzeczypospolitej był generałem „komenderującym” w dywizji. Teoretycznie generałowie majorowie – dwóch dla każdej dywizji – mieli sobie podporządkowaną: jeden piechotę, drugi kawalerię. W czasie reform przeprowadzanych przez Sejm Czteroletni nie przestrzegano tego zwyczaju i mieli oni podporządkowane sobie zarówno pułki piesze jak i kawaleryjskie. Dopiero w 1793 roku powrócono do podporządkowania kawalerii i piechoty osobnym generałom majorom^[1].

Stopień generała majora funkcjonował również m.in. w:

• Armii Imperium Rosyjskiego (ros. генера́л-майор),
• Armii Czerwonej (wprowadzony w 1940 roku) i Armii Radzieckiej (ros. генера́л-майор)^[2],
• w Wehrmachcie i Luftwaffe (niem. Generalmajor)^[3], równorzędny stopniowi kontradmirała (niem. Konteradmiral) w Kriegsmarine.

• Stopnie wojskowe w Polsce
• Wykaz stopni w niemieckich siłach zbrojnych (Wehrmacht)
• Tabela rang urzędniczych w carskiej Rosji

• Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki: Oficerowie wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego. Sztab, kawaleria, artyleria, wojska inżynieryjne i piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-239-4.