Hłusk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hłusk
Глуск
Herb	Flaga
Państwo	Białoruś
Obwód	mohylewski
Rejon	hłuski
Wysokość	123 m n.p.m.
Populacja (2010); • liczba ludności	; 7400
Nr kierunkowy	2230
Kod pocztowy	213879
	Położenie na mapie obwodu mohylewskiego Hłusk
	Położenie na mapie Białorusi Hłusk
	52°53′28″N 28°41′19″E/52,891111 28,688611
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach

Hłusk (biał. Глуск, Hłusk; ros. Глуск, Głusk) − osiedle typu miejskiego na Białorusi, w obwodzie mohylewskim, siedziba rejonu hłuskiego.

Położone nad rzeką Ptycz, 170 km południowy zachód od Mohylewa, 33 km od stacji kolejowej Ratmirowicze na linii Bobrujsk – Oktiabrski. Węzeł drogowy szlaków biegnących w kierunku Bobrujska, Starych Doroh, Oktiabrskiego, Lubani. Liczy 7 400 mieszkańców (2010).

Historia

Wzmiankowane w dokumentach pisanych z drugiej połowy XV wiek]u jako Stary Hłusk (później Hłusk Spalony). W 1525 roku król Zygmunt Stary nadał miastu przywilej targowy. Właścicielem osady był Jan Holszański. Współczesny Hłusk powstał w XVI wieku na terytorium wcześniejszej osady Hłusk-Dubrowicki, gdzie na prawym brzegu rzeki Ptycz zbudowano bastionowy zamek obronny. Miasteczko było początkowo własnością Połubickich, a potem Czartoryskich i od 1690 roku Radziwiłłów. W 1616 roku podczas wyprawy na Smoleńsk obawiający się grabieży mieszczanie zaatakowali przechodzących żołnierzy rotmistrza Sienkiewicza, za co po skończonej wojnie został wytoczony proces, w wyniku którego właściciele miasta musieli zapłacić odszkodowanie. W 1667 roku z fundacji Aleksandra Połubińskiego bernardyni założyli tu klasztor i wybudowali kościół. Wielki pożar w 1775 roku strawił miasto prawie całkowicie, w związku z czym Sejm w Warszawie zwolnił miasto od wszelkich podatków na 10 lat.

Miasto magnackie położone było w końcu XVIII wieku w hrabstwie głuskim w powiecie nowogródzkim województwa nowogródzkiego^[2].

Po II rozbiorze Polski w 1793 roku Hłusk wszedł w skład ujezdu bobrujskiego Imperium Rosyjskiego. Po powstaniu listopadowym, skasowano klasztor bernardynów. W roku 1897 w miasteczku było 500 domów, 5328 mieszkańców, 2 cerkwie, kościół i 5 synagog.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w sierpniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. W grudniu 1941 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali^[3].

W 1944 roku wysadzono w powietrze barokowy kościół i klasztor bernardynów^[kto?].

Zabytki

pozostałości ziemnych umocnień z przełomu XVI i XVII wieku.

Przypisy

↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 111.
↑ Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1672 .

Zobacz też

gmina Hłusk

Linki zewnętrzne

Hłusk, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 78 .
Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona

[1] Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).

[2] Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 111.

[3] Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1672 .

[1]

[2]

[3]

Przynależność wojewódzka	gubernia mińska (do 1917) okręg miński pod ZCZW (1919-20) i TZTPiE (1920)
Miasta (1919–20)	Bobrujsk Hłusk Lubań Osipowicze
Gminy wiejskie (1919–20)	Broże Górki Gródek Hłusk Horbacewicze Laskowicze Nowe Dorohi Osowiec Świsłocz Zabołocie Zamosze Życin