HMS E5 – Wikipedia, wolna encyklopedia

HMS E5
Ilustracja
HMS E4 bliźniaczy do E5
Historia
Stocznia

Vickers, Barrow-in-Furness

Położenie stępki

9 czerwca 1911

Wodowanie

17 maja 1912

 Royal Navy
Wejście do służby

28 czerwca 1913

Wycofanie ze służby

7 marca 1916

Los okrętu

zatopiony przez miny

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

676 ton (wynurzony),
809 ton (zanurzony)

Długość

54 metry

Zanurzenie

4,7 metra

Napęd
dwa spalinowe silniki diesla 1750 KM, dwa silniki elektryczne 600 KM
Prędkość

15 węzłów na powierzchni
9,5 węzłów zanurzony

Zasięg

5600 km przy 10 węzłach

Uzbrojenie
cztery wyrzutnie torpedowe 450 mm
Załoga

30

HMS E5brytyjski okręt podwodny typu E. Zbudowany w latach 1911–1912 w Vickers w Barrow-in-Furness. Okręt został wodowany 17 maja 1912 roku i rozpoczął służbę w Royal Navy 28 czerwca 1913 roku.

Na krótko przed oddaniem do użytku Royal Navy 8 czerwca 1913 roku na statku doszło do wypadku, eksplodował silnik. Zginęło według jednych źródeł 13[1], według innych 2 członków załogi, a 9 zostało ciężko rannych[2].

W 1914 roku E5 stacjonował w Harwich przydzielony do Ósmej Flotylli Okrętów Podwodnych (8th Submarine Flotilla) pod dowództwem Lt. Cdr. Charles S. Benninga[3].

28 sierpnia 1914 roku okręt brał udział w pierwszej bitwie koło Helgolandu.

7 marca 1916 roku w czasie patrolu w okolicy Juist na Morzu Północnym HMS E5 został zauważony przez niemiecki krążownik SMS Regensburg i w wyniku manewrów wszedł w niemieckie pole minowe. Nigdy nie powrócił z patrolu i został uznany za zatopiony.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Robert Hutchinson: Jane's Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001, s. 44. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]