Hans-Emil Schuster – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hans-Emil Schuster
Ilustracja
Hans-Emil Schuster (2011)
Data i miejsce urodzenia

19 września 1934
Hamburg

Zawód, zajęcie

astronom

Odkryte planetoidy: 25
(2105) Gudy 29 lutego 1976
(2234) Schmadel 27 kwietnia 1977
(2275) Cuitlahuac 16 czerwca 1979
(2329) Orthos 19 listopada 1976
(2608) Seneca 17 lutego 1978
(3266) Bernardus 11 sierpnia 1978
(3271) Ul 14 września 1982
(3288) Seleucus 28 lutego 1982
(3398) Stättmayer 10 sierpnia 1978
(3496) Arieso 5 września 1977
(3908) Nyx 6 sierpnia 1980
(4761) Urrutia 27 sierpnia 1981
(6163) Reimers 16 marca 1977
(6261) Chione 30 listopada 1976
(6847) Kunz-Hallstein 5 września 1977
(7215) Gerhard 16 marca 1977
(10454) Vallenar 9 lipca 1978
(10669) Herfordia 16 marca 1977
(11001) Andrewulff 16 czerwca 1979
(11789) Kempowski 5 września 1977
(12211) Arnoschmidt 28 maja 1981
(26074) Carlwirtz 8 października 1977
(46514) Lasswitz 15 maja 1977
(73640) Biermann 5 września 1977
(161989) Cacus 8 lutego 1978

Hans-Emil Schuster (ur. 19 września 1934 w Hamburgu) – niemiecki astronom[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo pracował w Obserwatorium w Hamburgu, a w latach 1964–1991 w Europejskim Obserwatorium Południowym (ESO), kierował Obserwatorium La Silla[1].

Był odkrywcą komety okresowej 106P/Schuster oraz nieokresowej C/1976 D2 (Schuster)[1][2]. Odkrył także 25 planetoid[3], Gromadę Erydanu i supernową SN 1980O w galaktyce NGC 1255[1][4]. Wspólnie z Richardem Westem odkrył galaktykę karłowatą Karzeł Feniksa[5].

Planetoida (2018) Schuster została nazwana jego imieniem[6].

W 2011 roku otrzymał Order Bernardo O’Higginsa[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e ESO Astronomer Awarded Chilean Medal. ESO, 2011-10-21. [dostęp 2016-11-12]. (ang.).
  2. Schuster w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
  3. Minor Planet Discoverers. [w:] Minor Planet Center [on-line]. Międzynarodowa Unia Astronomiczna, 2016-09-04. [dostęp 2016-11-12]. (ang.).
  4. List of Supernovae. [w:] Central Bureau for Astronomical Telegrams [on-line]. [dostęp 2016-11-12]. (ang.).
  5. H. Frommert, Ch. Kronberg: Phoenix Dwarf. Students for the Exploration and Development of Space, 2012-06-22. [dostęp 2016-11-12]. (ang.).
  6. Lutz D. Schmadel: Dictionary of Minor Planet Names. Springer, 2007, s. 163. ISBN 978-3-540-29925-7.