Haoma – Wikipedia, wolna encyklopedia

Haoma – w mitologii irańskiej roślina, z której wyrabiano sok o tej samej nazwie, pity podczas obrzędów religijnych.

Utożsamiany z wedyjską somą. Wskutek ofiary z haomy miał narodzić się Jima (Dżemszyd), pierwszy władca Ariów w krainie Arianem Waedżo. Ofiarę z haomy miał złożyć też Puruszapsa, ojciec Zaratusztry.

Zwyczaj jego użycia był szeroko rozpowszechniony za Achemenidów, w Persepolis odnaleziono dużo naczyń z napisami, wskazującymi, iż służyły do przyrządzania haomy. Historyk grecki Plutarch twierdził, że haoma jest sporządzana z rośliny omomi (humami) i mieszana z wilczą krwią.

Roślina haoma miała rosnąć w wysokich górach, jej nasiona miały rozsiewać ptaki. Współcześnie uważa się, że może chodzić o Asclepias acida, według innych może chodzić o muchomory, haszysz (wyciąg z konopi) a nawet piwo (sporządzane z kiełkujących ziaren jęczmienia).

Napój haoma miał kolor złoty, właściwości upajające, sprowadzał halucynacje, uważany był za źródło siły i mądrości, szczęścia, zdrowia, odwagi, długiego życia, lecz również poznania, wtajemniczenia, poczęcia.

Haoma dająca nieśmiertelność ma rosnąć na szerokim morzu.

• Maria Składankowa: Bohaterowie, bogowie i demony dawnego Iranu. Warszawa: Iskry, 1984. ISBN 83-207-0380-8.

• Definicja na portalwiedzy.onet.pl