French
DeutschHarald Krusche – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 4 Pułk Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | Przemysł petrochemiczny i ochrona środowiska - Kanada |
Harald Wiktor Krusche (ur. 21 marca 1909 w Łodzi, zm. 27 stycznia 2014 w Black Diamond) − magister inżynier chemii, oficer kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Edwarda Krusche, inżyniera chemika, właściciela fabryki chemicznej - Towarzystwa Akcyjnego Fabryk Wyrobów Bawełnianych Krusche i Ender w Pabianicach. Jego siostra Nora (1912-2004) była żołnierzem Armii Krajowej (ps. „Karin”) i profesorem doktorem habilitowanym ogrodnictwa SGGW w Warszawie. Żonaty z Janiną z Wierzyńskich, która zginęła w powstaniu warszawskim, a od 1951 z Magdaleną Suską, geologiem.
Ukończył Gimnazjum Państwowe im. Jędrzeja Śniadeckiego w Pabianicach i Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, w latach 1929-1930. Następnie studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej, a później Politechniki Lwowskiej. Był oficerem rezerwy 4 Pułku Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej w Płocku, 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich w garnizonie Lwów i 27 Pułku Ułanów w Nieświeżu.
23 marca 1939 zmobilizowany został w Szwadronie Zapasowym 27 Pułku Ułanów w Łukowie i wyznaczony na dowódcę Kolumny Taborowej Kawalerii Nr 945, która była jednym z pododdziałów Nowogródzkiej Brygady Kawalerii dowodzonej przez Władysława Andersa. W składzie tej brygady odbył kampanię wrześniową, a po jej zakończeniu dostał się do niewoli sowieckiej, z której uciekł i przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa. Niemcy zamknęli go w Oflagu IIC w Woldenbergu. Pod koniec wojny po udanej ucieczce z obozu jenieckiego przedostał się przez Danię, Szwecję do Wojska Polskiego w Szkocji[1][2].
Po wojnie zdecydował się na emigrację do Kanady. Jako pionier w dziedzinie inżynierii chemicznej uruchomił pierwszą fabrykę do produkcji propanu w Kanadzie (Turner Valley) i największą fabrykę petrochemiczną w Kanadzie (Celanese). Następnie czynnie działał w inżynierii ochrony środowiska (Edmonton)[2].
Po przejściu na emeryturę zbudował 42-stopowy slup ”Bachmat" i drewniany dom w Hilo na Hawajach, w którym pisał swoje wspomnienia. W wolnym czasie parał się astrofizyką[1][2].
18 kwietnia 2008 Minister Obrony Narodowej Bogdan Klich uznał stopień rotmistrza nadany Haraldowi Krusche przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie[3].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- podporucznik ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 127 lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii
- rotmistrz − 10 listopada 1990
- major − 16 maja 2008
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Roman Kubiak - My Pabianiczanie. Agencja Dziennikarzy, 2019, s. 161-164, język polski, ISBN 978-83-945659-1-6
- ↑ a b c HARALD KRUSCHE OBITUARY.. www.legacy.com. [dostęp 2022-08-20].
- ↑ Decyzja Nr 195/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 kwietnia 2008. Decyzja nie została opublikowana w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 130, 608.
- Życiorys Haralda Krusche