Hemopoeza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hemopoeza^[1][2], hematopoeza^[2], hemocytopoeza^[3] (ze starogreckiego αἷμα (haima) - krew, cytus - komórka, ποιεῖν (poesis) - wytwarzać^[3]) – proces wytwarzania i różnicowania się elementów morfotycznych krwi zachodzący w układzie krwiotwórczym poprzez proliferację oraz dojrzewanie komórek macierzystych hemopoezy^[1][3].

U zdrowego człowieka, w wieku dorosłym, hemopoeza zachodzi jedynie w szpiku kostnym, który znajduje się w kościach. Oprócz krwiotwórczego szpiku czerwonego w kościach znajduje się także rodzaj tkanki tłuszczowej, którą określa się nazwą szpik żółty^[4].

Komórki blastodermy mogą różnicować się w okresie zarodkowym w^[1]:

• angioblasty
• komórki macierzyste hemopoezy.

Następnie komórki macierzyste hemopoezy dzielą się, co kilka dni^[3], niesymetrycznie dając: komórki macierzyste hemopoezy i komórki ukierunkowane (progenitorowa) różnego typu czyli^[1]:

• wspólna komórka progenitorowa linii granulocytarnej i mieloidalnej
• wspólna progenitorowa komórka limfopoezy.

Dalsze podziały określane są pojęciami^[1]:

• leukopoeza
• erytropoeza
• trombopoeza.

W czasie życia płodowego komórki krwiotwórcze przemieszczają się do wątroby i śledziony, gdzie odbywa się hemopoeza. W 2. połowie okresu płodowego dochodzi też do stopniowego zasiadlania przez komórki krwiotwórcze szpiku. U płodu i u dzieci w okresie wzrostu szpik czerwony znajduje się we wszystkich kościach, natomiast u osoby dorosłej głównie w kościach biodrowych, trzonach kręgów, żebrach i mostku. W sytuacjach szczególnych i w przebiegu niektórych chorób może dojść do podjęcia czynności krwiotwórczej przez śledzionę i wątrobę u dorosłego^[4].