Henri Sauguet – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henri Sauguet
Imię i nazwisko	Henri-Pierre Poupard
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1901 ; Bordeaux
Pochodzenie	francuskie
Data i miejsce śmierci	22 czerwca 1989 ; Paryż
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Henri Sauguet, właśc. Henri-Pierre Poupard^[1]^[2] (ur. 18 maja 1901 w Bordeaux, zm. 22 czerwca 1989 w Paryżu^[2]^[3]) – francuski kompozytor.

Życiorys

W dzieciństwie uczył się gry na fortepianie, jednak wybuch I wojny światowej i konieczność podjęcia pracy zarobkowej w związku ze zmobilizowaniem ojca do wojska uniemożliwiły mu podjęcie studiów w konserwatorium^[1]. Uczył się prywatnie u Paula Combesa, okazjonalnie grał też na organach we Floirac^[1]. Od 1919 roku był uczniem Josepha Canteloube’a w Montauban^[1]. Interesował się nowymi trendami w muzyce, wspólnie z Louisem Émiém i Jeanem-Marcelem Lizotte’em założył „Grupę Trzech”, inspirowaną paryską „Grupą Sześciu”^[1]^[2]. Jego debiut koncertowy w 1920 roku swoim nowatorstwem wywołał skandal w lokalnym środowisku, kompozytor chcąc oszczędzić kompromitacji swojej rodzinie przybrał wówczas pseudonim Henri Sauguet, posługując się panieńskim nazwiskiem matki^[1].

W 1922 roku wyjechał do Paryża, gdzie był uczniem Charlesa Koechlina, poznał też Erika Satiego^[1]^[3]. Założył grupę artystyczną „École d’Arcueil”^[1]^[3]. Jego melodyjna, odznaczająca się prostotą środków i nie wykraczająca poza rozszerzoną tonalność muzyka zestrojona była z tendencjami dominującymi w muzyce francuskiej lat 20. i 30. XX wieku^[1]. Działał jako krytyk muzyczny, pisał do „L’Europe nouvelle”, „Le jour” i „La bataille”^[1]. Od 1969 roku był członkiem Société des auteurs et compositeurs dramatiques^[1]. W 1976 roku został wybrany na członka Académie des beaux-arts^[1]^[3]. Opublikował autobiografię La Musique, ma vie (Paryż 1990)^[3].

Odznaczony Legią Honorową w stopniu oficera (1956) oraz komandorią Orderu Sztuki i Literatury (1964)^[4].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[3])

Utwory orkiestrowe

3 koncerty fortepianowe (I 1934, II 1948, III 1961–1963)
4 symfonie (I Expiatoire 1945, II Allégorique (Les Saisons) na sopran, chór dziecięcy, chór mieszany i orkiestrę 1949, III I.N.R. 1955, IV Du troisième âge 1971)
Variations sur un thême de Campra (1952)
Orphée na skrzypce i orkiestrę (1953)
Les Trois Lys (1954)
Variations en forme de berceuse (1956)
La Solitude (1958)
Mélodie concertante na wiolonczelę i orkiestrę (1963)
2 mouvements na orkiestrę smyczkową (1964)
The Garden Concerto na harmonijkę ustną i orkiestrę (1970)
Reflets sur feuilles na harfę, fortepian, perkusję i orkiestrę (1979)
Septembre (1986)

Utwory kameralne

3 kwartety smyczkowe (I 1926, II 1948, III 1979)
Près du bal na klarnet, fagot i fortepian (1929)
Divertissements de chambre na flet, klarnet, altówkę, wiolonczelę i fortepian (1931)
Suita na klarnet i fortepian (1935)
6 interludes na organy, gitarę i tamburyn (1942)
Trio na obój, klarnet i fagot (1946)
Bocages na 10 instrumentów (1949)
Golden Suite na instrumenty dęte blaszane (1963)
Sonatine bucolique na saksofon altowy i fortepian (1964)
Hommage à Grevin na 8 instrumentów (1964)
Max Jacob de Lenimper na obój, rożek angielski, klarnet i fagot (1966)
Sonatine aux bois na obój i fortepian (1971)
Oraisons na organy i 4 saksofony (1976)
Alentours saxophoniques na saksofon altowy, instrumenty dęte i fortepian (1976)
Ne moriatur in aeternum „In memoriam André Jolivet” na trąbkę i organy (1979)
Concert à Trois pour Fronsac na flet, saksofon i harfę (1979)
Méditation na kwartet smyczkowy (1983)
Sonate d’église na organy i kwintet smyczkowy (1985)
Musique pour Cendrars na fortepian i kwintet smyczkowy (1986)

Utwory fortepianowe

3 françaises (1923)
3 nouvelles françaises (1925)
Feuillets d’album (1929)
Espièglerie (1950)
Harmonie du soir (1964)
Elégie pour Alain (1974)
Portrait-Souvenir de Virgil Thomson (1982)
Ombres sur Venise (1986)

Utwory wokalno-instrumentalne

kantata La Voyante na głos żeński i 11 instrumentów (1932)
Petite Messe pastorale na 2 głosy i organy (1934)
Le Cornette na bas i orkiestrę (1951)
kantata Plus loin que la nuit et le jour na chór (1960)
kantata L’oiseau a vu tout cela na baryton i orkiestrę smyczkową (1960)
oratorium Chant pour une ville meurtrie (1967)
Messe jubilatoire na tenora, bas i kwartet smyczkowy (1983)

Opery

Le Plumet du colonel (wyst. Paryż 1924)
La Chartreuse de Parme (1927–1936, wyst. Paryż 1939, wersja zrewid. 1968)
La Contrabasse (1930, wyst. Paryż 1932)
La Gageure imprévue (1942, wyst. Paryż 1944)
Les Caprices de Marianne (wyst. Aix-en-Provence 1954)
Le Pain des autres (1967–1974)
Boule de suif (wyst. Lyon 1978)
Tistou les pouces verts (wyst. Paryż 1980)

Balety

La Chatte (wyst. Monte Carlo 1927)
Paul et Virginie (wyst. Paryż 1943)
Les Mirages (wyst. Paryż 1947)
Cordelia (wyst. Paryż 1952)
L’As de coeur (1960)
Paris (1964)
L’Imposteur ou Le Prince et le mendiant (1965)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 47–48. ISBN 978-83-224-0865-0.
↑ ^a ^b ^c The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 787. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3152–3153. ISBN 0-02-865530-3.
↑ Henri Sauguet. musee.sacem.fr. [dostęp 2021-02-07]. (fr.).

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 47–48. ISBN 978-83-224-0865-0.

[harvard-2] The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 787. ISBN 0-674-37299-9.

[baker-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3152–3153. ISBN 0-02-865530-3.

[sacem-4] Henri Sauguet. musee.sacem.fr. [dostęp 2021-02-07]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]