French
DeutschHenryk Dańko – Wikipedia, wolna encyklopedia
 pułkownik pilot | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1950–1990 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 1 pułk lotnictwa myśliwskiego |
| Stanowiska | dowódca eskadry |
| Odznaczenia | |
   | |
.svg){kind=small}
Henryk Dańko (ur. 13 marca 1931 w Kaznowie, zm. 28 czerwca 1990 w Zakopanem[1]) – pułkownik pilot Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]23 września 1950 rozpoczął studia wojskowe w Oficerskiej Szkole Lotniczej nr 5 w Radomiu, które ukończył 3 marca 1952 promocją do stopnia chorążego[2]. Otrzymał przydział służbowy jako pilot do 1 pułku lotnictwa myśliwskiego w Bemowie. 9 sierpnia 1952 awansował na starszego pilota, 19 października 1954 na dowódcę klucza lotniczego[2].
23 lipca 1955 r. został skierowany na Kurs Doskonalenia Oficerów przeznaczony dla pilotów lotnictwa przechwytującego, gdzie był słuchaczem do 8 maja 1956 r. Po kursie, 9 maja 1956 r. otrzymał przydział służbowy do Babic[3], gdzie wyznaczono go na etat nawigatora eskadry dowódcy 21 samodzielnej eskadry lotniczej, a po jej rozformowaniu został skierowany do 1 pułku lotnictwa myśliwskiego na etat pomocnika ds. pilotowania dowódcy eskadry[2].
16 lipca 1958 r. otrzymał przydział służbowy do Modlina na stanowisko pomocnika dowódcy szkolnej eskadry pilotów przechwytujących w Wyższej Szkoły Pilotów, które wykonywał do 7 kwietnia 1958 r. Następnie, od 8 kwietnia 1960 r., zawodową służbę wojskową pełni na stanowisku dowódcy eskadry lotnictwa pościgowego w Centrum Szkolenia Lotniczego w Modlinie. Eskadrą dowodzi do 2 maja 1961 r. W tym samym roku otrzymał przydział służbowy do Bydgoszczy[2], gdzie został wyznaczony na etat inspektorem techniki pilotowania w wydziale szkolenia bojowego Dowództwa 2 Korpusu Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju[4].
19 września 1964 r. został skierowany do Słupska, gdzie został wyznaczony na etat dowódcy 28 pułku lotnictwa myśliwskiego OPK w Słupsku[5]. Pułkiem dowodził do 19 lutego 1968 r. Następnie został 30 września 1967 r. skierowany do Rembertowa na studia w Akademii Sztabu Generalnego, które ukończył 20 lipca 1970 r. Po studiach został wyznaczony na etat szefa Oddziału Szkolenia Lotniczego w Szefostwie Lotnictwa Dowództwa Wojsk OPK[2].
20 grudnia 1970 r. został służbowo skierowany do Gdyni-Babie Doły, gdzie został dowódcą 34 pułku lotnictwa myśliwskiego OPK. Dowodził tym pułkiem lotniczym do 8 lipca 1972 r. W tym samym roku został skierowany do Bydgoszczy, gdzie zawodową służbę pełnił na stanowisku zastępcy szefa Oddziału Wojsk Lotniczych Dowództwa 2 Korpusu OPK (szef wydziału szkolenia lotniczego)[6].
9 marca 1977 r. został wyznaczony do wykonywania obowiązków szefa wydziału ratownictwa lotniczego w Szefostwie Wojsk Lotniczych Dowództwa Wojsk Obrony Powietrznej Kraju w Warszawie[6]. Na tym stanowisku służył do końca życia.
Podczas zawodowej służby był pilotem wojskowym pierwszej klasy wykonując pilotaż na różnych typach samolotów o nalocie ogólnym 1700 godzin[6].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1980[2].
- Złoty Krzyż Zasługi – 1971[2].
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1957[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wyszukiwarka cmentarna
- ↑ a b c d e f g h Zieliński 2001 ↓, s. 120.
- ↑ Zieliński (red.) 2011 ↓, s. 185.
- ↑ Zieliński i Mikołajczuk 2010 ↓, s. 277.
- ↑ Opracował Karol Placha: 28 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego w Słupsku-Rędzikowie. samoloty.pl, 18 marca 2009. [dostęp 2014-03-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-08)]. (pol.).
- ↑ a b c Zieliński 2001 ↓, s. 121.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Józef Zieliński: Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000. Poznań: Redakcja Czasopism WLOP, 2001. ISBN 83-909008-6-6.
- Józef Zieliński, Marian Mikołajczuk: Historia polskiego lotnictwa wojskowego 1945 -1962. Warszawa: ZP Grupa Sp. z o.o.; Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „SWAT”, 2010. ISBN 978-83-61529-78-1.
- Józef Zieliński (red.): Polskie lotnictwo wojskowe 1945-2010: rozwój, organizacja, katastrofy lotnicze. Warszawa: Bellona SA; Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „SWAT”, 2011. ISBN 978-83-1112-14-09.