Henryk Guzy – Wikipedia, wolna encyklopedia
kapral | |
Data i miejsce urodzenia | 11 lipca 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 25 grudnia 1914 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1914 |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska | dowódca drużyny |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Henryk Guzy, ps. „Harcerz” (ur. 11 lipca 1896 w Rogoźniku, zm. 25 grudnia 1914 pod Łowczówkiem) – kapral Legionów Polskich, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 11 lipca 1896 w Rogoźniku, w ówczesnym powiecie nowotarskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego, urzędnika kontroli skarbowej, i Józefy z domu Stalmaskiej[1][2][3]. Był najstarszym z dziesięciorga rodzeństwa (pięciu braci i cztery siostry). Bracia Władysław i Zygmunt zostali adwokatami w Katowicach[4][5].
Po ukończeniu w roku 1908 szkoły ludowej w Sędziszowie rozpoczął naukę w gimnazjum. Przez rok uczęszczał do gimnazjum w Rzeszowie, a w latach 1909-1914 był uczniem c. k. Gimnazjum w Dębicy. W roku 1912 został jednym z pierwszych członków Związku Walki Czynnej w Dębicy, a na początku października 1913 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego, w którym zaliczył egzamin podoficerski (w dniu 25 maja 1914 r.)[1][6].
W lipcu 1914 roku przybył do Krakowa i w dniu 6 sierpnia tr. wyruszył na front rosyjski w szeregach 1 kompanii I batalionu 1 pułku piechoty (wchodzącego w skład I Brygady Legionów). Następnie został przeniesiony do 2 kompanii w tym batalionie. W toku walk awansował na kaprala. Wyróżnił się w kampanii podhalańskiej, w tym podczas wypadu na Słopotnicę Królewską (w początkowych dniach grudnia 1914 r.), w czasie którego dowodził drużyną w I plutonie. Poległ 25 grudnia 1914 w bitwie pod Łowczówkiem, kiedy to na czele swojej drużyny osłaniał odwrót własnej kompanii[1][6]. Spoczywa na cmentarzu wojennym nr 171 w Łowczówku[1][6].
11 listopada 1936 w dowództwie 75 pułku piechoty w Chorzowie Antoni Guzy odebrał nadany jego synowi Order Wojenny Virtuti Militari wraz z legitymacją[7].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7232 – pośmiertnie 17 maja 1922[8][9]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 70.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 21–22.
- ↑ Tu nazwisko panieńskie matki „Stalmajska”. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-09-08]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 12.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1936 ↓, s. 310–311.
- ↑ a b c Żołnierze Niepodległości : Guzy Henryk. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-07-04]., tu podano, że poległ 24 grudnia 1914.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 19, 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 6.
- ↑ Pomarański 1931 ↓, s. 104.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Guzy Henryk. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.72-6551 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-04].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1936 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1936.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 1 Pułk Piechoty Legjonów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-05-14].