Herbaciarnia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz hasło herbaciarnia w Wikisłowniku

Herbaciarnia – lokal gastronomiczny typu uzupełniającego^[1], w którym podawana jest przede wszystkim herbata wraz z dodatkami^[2].

Pierwsze herbaciarnie i kawiarnie pojawiły się w Europie w XVII wieku, jako miejsca spotkań i wymiany informacji^[3]. Herbaciarnia jest najczęściej lokalem z obsługą kelnerską. Główny asortyment (oprócz herbaty w dużym wyborze) stanowią wyroby cukiernicze, przekąski, napoje bezalkoholowe oraz czasem niskoprocentowe napoje alkoholowe^[4].

Herbaciarnie (mand. Cha guan lub mała herbaciarnia: Cha liao) posiadają szczególne miejsce w kulturze chińskiej. Były tam znane już w czasach dynastii Song. W czasach dynastii Qing arystokracja mandżurska spędzała wiele czasu w herbaciarniach i stały się one wówczas ważnym miejscem aktywności ludzi z różnych środowisk, takich jak wysocy urzędnicy, kupcy, jak również ich podwładni. Aby przyciągnąć klientów, w niektórych chińskich herbaciarniach budowane są sceny do grania na tom-tomach, snucia opowieści i wystawiania sztuk teatralnych, co czyni je miejscami rozrywkowymi^[5].

Do Europy herbata dotarła w początku XVII wieku z Japonii za pośrednictwem holenderskich kupców, a do Polski z Francji w 1664^[6]. Jednym z pierwszych krajów w Europie, gdzie otwierano herbaciarnie, były Czechy. Pierwsza herbaciarnia serwująca tylko herbatę została otwarta w Pradze w 1908^[7].

W Stanach Zjednoczonych herbaciarnie stały się modne w początkach XX wieku i były prowadzone głównie przez kobiety z klasy średniej pragnące uzyskać dodatkowe dochody, ale nie brakowało też lokali sieciowych. W Ameryce do herbaty serwowano pieczywo i lekkie posiłki. Rozkwit herbaciarni przyniósł tam okres prohibicji^[8].

W niektórych kulturach herbaciarnie są lokalami przeznaczonymi wyłącznie dla mężczyzn, jak np. czajhany w muzułmańskich krajach Azji Środkowej^[9].