French
DeutschHnat Stefaniw – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia | 5 maja 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 czerwca 1949 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
.jpg){kind=small}    | |
.png){kind=small}
Hnat Stefaniw (ukr. Гнат Стефанів, niem. Ignaz Stefaniów; ur. 5 maja 1885 w Toporowcach, zm. 20 czerwca 1949 w Ratyzbonie) – ukraiński wojskowy, pułkownik Ukraińskiej Armii Halickiej (UHA) i armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]1 września 1905 został mianowany na stopień kadeta–zastępcy oficera i wcielony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 10 w Jarosławiu[1]. 1 maja 1907 został mianowany podporucznikiem. W tym samym roku został przeniesiony do 35 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Złoczowie[2]. 1 maja 1912 awansował na porucznika. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[3]. 35 Pułk Piechoty Obrony Krajowej pozostawał jego oddziałem macierzystym do 1918, przy czym w 1917 został on przemianowany na Pułk Strzelców Nr 35[4].
Sotnik Legionu Ukraińskich Strzelców Siczowych. W listopadzie 1918 organizator i komendant złoczowskiego okręgu Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej (ZURL).
Od 9 listopada[5] do 10 grudnia 1918 był dowódcą Komendy Głównej armii UHA we Lwowie, z jego rozkazu wojska ukraińskie opuściły Lwów.
Później przeszedł do armii URL, dowodził huculskim koszem (obozem) piechoty morskiej, brygadą zapasową 3 Żelaznej Dywizji Strzelców. W pierwszym pochodzie zimowym dowodził pułkiem konnym, w 1920 był dowódcą wszystkich służb tyłowych armii URL. W sierpniu 1920 przekroczył z grupą gen. Antona Krawsa granicę Czechosłowacji, do 1923 był konsulem ZURL w Użhorodzie.
Do 1939 mieszkał na Zakarpaciu, po aneksji Ukrainy Karpackiej przez Węgry w Wiedniu, na Łemkowszczyźnie, a od 1944 w Niemczech, gdzie zmarł.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami[4],
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy,
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Schematismus 1906 ↓, s. 324, 437.
- ↑ Schematismus 1908 ↓, s. 144, 340.
- ↑ a b Schematismus 1914 ↓, s. 140, 296.
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 69, 356.
- ↑ „Diło”, 257 (9817) (10 listopada 1918), s. 1. (ukr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1906. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1905. (niem.).
- Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1908. Wiedeń: styczeń 1908. (niem.).
- Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1914. Wiedeń: styczeń 1914. (niem.).
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Stefaniw Hnat. w: Dovidnyk z istorii Ukrainy / opr. Ihor Pidkova, Roman Shust, Kost Bondarenko; Lviv: Wyd. Lvivskyi derzhavnyi universytet im. Ivana Franka i Vydavnyctvo Heneza, 1999. ISBN 978-966-504-237-2. (ukr.)