Holger Drachmann – Wikipedia, wolna encyklopedia

Holger Drachmann

Holger Drachmann, 1888
Imię i nazwisko	Holger Henrik Herholdt Drachmann
Data i miejsce urodzenia	9 października 1846 Kopenhaga
Data i miejsce śmierci	14 stycznia 1908 Hornbæk
Narodowość	duńska
Dziedzina sztuki	Malarstwo
Epoka	realizm
Multimedia w Wikimedia Commons

Holger Henrik Herholdt Drachmann (ur. 9 października 1846 w Kopenhadze, zm. 14 stycznia 1908 w Hornbæk na Zelandii) – duński pisarz, poeta i malarz.

Drachmann był synem znanego lekarza Andersa Georga Drachmanna, który w młodości był lekarzem okrętowym. Mając 19 lat, Drachmann poznał malarza Carla Blocha, który właśnie powrócił z zagranicy, i pod jego wpływem rozpoczął studia malarskie na Akademii Sztuk Pięknych w Kopenhadze. Studiował u profesora Sørensena, który ukierunkował go na malowanie scen z życia żeglarzy. Odniósł na tym polu niejeden sukces, lecz wskutek prywatnych kłopotów opuścił Danię i przez dłuższy czas przebywał w Londynie. Podróżował także po Europie (Anglia, Szkocja, Francja, Hiszpania, Włochy). Zaniechał wtedy malarstwa, prowadził zaś stamtąd ożywioną korespondencję, wkrótce zaczął regularnie pisać korespondencje dla duńskich gazet. W Londynie też poznał społeczne nieprawidłowości tamtej epoki.

Powróciwszy do Danii, mieszkał początkowo na wyspie Bornholm i uprawiał malarstwo (sceny morskie). W roku 1872 po przeniesieniu się do Kopenhagi związał się z kręgiem poetyckim nowoczesnego przełomu wokół Georga Brandesa. Jako entuzjastyczny pochwalca Komuny Paryskiej i ironizujący krytyk myślowego ograniczenia w Danii został do niego przyjęty z otwartymi ramionami. W swej późniejszej liryce opiewał morze jako symbol niepokoju, wolności i siły. Opisując życie rybaków w przeważnie realistycznych opowiadaniach dawał wyraz swego przywiązania do ojczyzny. Twórczość Drachmanna jest odbiciem problemów duńskiego mieszczaństwa i jej kierunek waha się pomiędzy umiarkowanym konserwatzymem a liberalizmem.

Drachmann, duch niespokojny, zmieniał tendencję i formę swych utworów, najwyżej wzniósł się w utworach mniejszych rozmiarów: w nastrojowych poezjach (od 1872), krótkich opowiadaniach i szkicach (głównie psychologicznych) oraz dramatach baśniowych. Był bardzo płodny, lecz nierówny, wykazywał często brak smaku; najsilniej działał przez świeżą bezpośredniość i prosty, męski styl swej prozy. Pierwotnie przedstawiciel lewicy literackiej pod przywództwem Brandesa, zrażony jego internacjonalizmem dał następnie wyraz gorącym uczuciom narodowym, by wreszcie stanąć znów w szeregach lewicowego radykalizmu.

• Med Kul og Kridt (1872)
• Digte (1872)
• I Storm og Stille (1875)
• Tannhäuser (1877)
• Ranker og Roser (1879)
• Østen for Sol og Vesten for Måne (1880), wodewil
• Skyggebilleder (1883)
• Strandby Folk (1883), opera w 4 aktach, muzyka Juliusa Bechgaarda
• Der var engang (1885), wodewiil zawierający Midsommervise – Vi elsker vort land
• Sangenes Bog (1889)
• Forskrevet (1890)
• Unge Viser (1892)
• Vølund Smed (1894)
• Erindringen (1904)

• "Samlede poetiske skrifter" (1906-9, 12 t.)
• "Poetiske skrifter i Udvalg" (1911-12, 10 t.)

• Paul V. Rubow: Holger Drachmann. – Kopenhagen, Munksgaard, 1.1940 – 3.1950
• Johannes Ursin: Bibliografi over litteraturen om Holger Drachmann. – Kopenhagen, Roskild & Bagger, 1959
• Johannes Ursin: Holger Drachmann. – Kopenhagen, Roskild & Bagger, 1953
• Dansk biografisk leksikon
• Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powszechna, t. IV.