Hugo Loetscher – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hugo Loetscher

Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1929 Zurych
Data i miejsce śmierci	18 sierpnia 2009 Zurych
Narodowość	szwajcarska
Język	niemiecki
Dziedzina sztuki	literatura
Multimedia w Wikimedia Commons

Hugo Loetscher (ur. 22 grudnia 1929 w Zurychu, zm. 18 sierpnia 2009 tamże) – szwajcarski prozaik, eseista i publicysta^[1].

W latach 1948–1956 studiował germanistykę, filozofię,  socjologię, historię gospodarczą w Zurychu i Paryżu. Od 1953 pisał recenzje do czasopism, m.in. do „Neue Zürcher Zeitung”, „Die Weltwoche”, „Tages-Anzeiger”. W latach 1958–1962 był redaktorem naczelnym czasopisma kulturalnego „Du”, a w latach 1964-1969 „Die Weltwoche”. Pełnił funkcję prezydenta Związku Pisarzy Szwajcarii (1986-1989), pełnił też  inne ważne funkcje w szwajcarskich instytucjach kulturalnych  i literackich^[2].

Wiele podróżował. Wykładał poetykę i literaturę na uniwersytetach szwajcarskich, niemieckich, amerykańskich^[3].

Od 1962 działał jako niezależny pisarz w Zurychu. Jego pierwszym sukcesem literackim stała się powieść Abwässer. Ein Gutachten (1963) – napisana w konwencji relacji inspektora kanalizacji snującego refleksje o podziemnej rzeczywistości ścieków oraz o świecie naziemnym, o ciemnych stronach cywilizacji. Jest to pierwszy utwór szwajcarskiej literatury o treści społeczno-ekologicznej^[4][5]. Inspiracją do drugiej powieści Die Kranzflechterin (1964) było życie jego niemieckiej babki^[6]. Powieść Noah. Roman einer Konjunktur (1967) jest satyryczną parafrazą biblijnego potopu i krytyką współczesnego społeczeństwa konsumpcyjnego. Noe planuje zbudować arkę, co staje się początkiem wyścigu różnych  udziałowców o jak największe profity. W utworze autobiograficznym Der Immune (1975) znajdują się wątki krytyczne wobec postępującego globalizmu. Powieść ta stanowi luźny, zróżnicowany tematycznie, zbiór anegdotycznych miniopowieści^[7].

W końcu lat 80. w jego twórczości pojawia się nowy temat – świat zwierząt i jego związki z człowiekiem, m.in. Die Fliege und die Suppe (1980), Der predigende Hahn (1992). Ostatni utwór Loetschera War meine Zeit meine Zeit ukazał się parę dni po jego śmierci^[7].

Loetscher jest współtwórcą tzw. drugiego przełomu, ożywienia i zróżnicowania  w literaturze szwajcarskiej^[7].

Rozgłos przyniosły mu też reportaże z podróży, m.in. do Brazylii^[2].

• 1954 Nagroda im. Conrada Ferdinanda Meyera

• Pisarze niemieckojęzyczni XX wieku. Leksykon encyklopedyczny PWN pod red. Marka Zybury. Warszawa – Wrocław: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-11995-0 (autor biogramu: Zygmunt Mielczarek), s. 204-205.
• Dorota Sośnicka: Die Logik des literarischen Einfalls: Ein Gespräch mit Hugo Loetscher, [w:] Colloquia Germanica Stetinensia 18, 2010, s. 21-38.
• Jeroen Dewulf: Die Kontinuität der Neuigkeit im Werk Hugo Loetschers, [w:] Colloquia Germanica Stetinensia 18, 2010, s. 41-57.
• Monika Mizera, Dorota Sośnicka: Die ‘Kläranlage’ der Gesellschaft: Hugo Loetschers Roman „Abwässer. Ein Gutachten”, [w:] Colloquia Germanica Stetnensia 18, 2010  s. 59-68. por. Poprzednie wydania - Colloquia Germanica Stetinensia - Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
• Deutsche Biographie - Loetscher, Hugo (deutsche-biographie.de)[2]