IFA P3 – Wikipedia, wolna encyklopedia

IFA P3
Ilustracja
Inne nazwy

P3
Sachsenring P3

Producent

VEB Automobilwerke Ludwigsfelde
VEB Kooperationszentrale Automobilbau Karl-Marx-Stadt

Okres produkcji

1962–1966

Miejsce produkcji

Ludwigsfelde
Karl-Marx-Stadt

Poprzednik

IFA P2M

Następca

brak

Dane techniczne
Segment

terenowe

Typy nadwozia

3- i 4-drzwiowe, otwarte z brezentem i możliwością złożenia przedniej szyby

Silniki

R6: 2,4 l o mocy 75 KM

Skrzynia biegów

4-biegowa manualna

Napęd

4x4

Długość

3710 mm

Szerokość

1950 mm

Wysokość

1950 mm

Rozstaw osi

2400 mm

Masa własna

1860 kg

Liczba miejsc

5-7

Ładowność

700 kg

Dane dodatkowe
Pokrewne

IFA P2M

Konkurencja

GAZ-69

IFA P3 – samochód terenowy produkowany przez wschodnioniemieckie przedsiębiorstwo VEB Automobilwerke Ludwigsfelde w latach 1962–1966.

Historia i opis modelu

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec lat 50. XX wieku ze względu na ciągłe braki samochodów terenowych we wschodnioniemieckich służbach państwowych postanowiono stworzyć kolejny pojazd z napędem na cztery koła, który miałby zaspokoić potrzeby. Na bazie modelu IFA P2M, którego produkcja seryjna zakończyła się na przełomie 1957 i 1958 roku stworzono samochód o nazwie IFA P3. Był to w zasadzie udoskonalony i odświeżony P2M. Zwiększono moc silnika z 65 do 75 KM, żeliwny blok silnika zastąpiono aluminiowym, powiększono również karoserię co pozwoliło przewozić nawet siedem osób, zmienił się także przód samochodu, a zwiększeniu uległa masa pojazdu. Od 1962 do 1966 roku wyprodukowano seryjnie według różnych źródeł od 3 do 4 tys. egzemplarzy. Zakończenie produkcji zostało wymuszone ustaleniami RWPG, która wybrała Rumunię (ARO) i ZSRR (UAZ) w specjalizacji i produkcji samochodów terenowych. P3 występował głównie w wersji z trzydrzwiowym nadwoziem, rzadko w wersji czterodrzwiowej przeznaczonej dla kadry dowódczej[1].

IFA P3 początkowo montowana była w zakładach VEB Kooperationszentrale Automobilbau Karl-Marx-Stadt (Chemnitz), a od 1963 roku w VEB Automobilwerke Ludwigsfelde[2].

Pojazdy używane były głównie przez Nationale Volksarmee (gdzie do końca istnienia armii były w rezerwie), straż graniczną NRD (Grenztruppen der DDR) do końca lat 80. oraz też przez straż pożarną (do dziś w ochotniczej), obronę cywilną NRD, a także w rolnictwie, leśnictwie czy geodezji, a po zjednoczeniu Niemiec, kiedy auta były wycofywane ze służb lub złomowane głównie nabywali je prywatni użytkownicy, a w ostatnich latach zainteresowanie tymi samochodami wzrosło wśród kolekcjonerów pojazdów zabytkowych[2].

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[1]

Silnik

[edytuj | edytuj kod]
  • R6 2,4 l (2407 cm³), benzynowy, OM 6-35L
  • Zasilane: gaźnik
  • Średnica × skok tłoka: 78,00 mm × 84,00 mm
  • Stopień sprężania: 7,1:1
  • Moc maksymalna: 75 KM (55 kW) przy 3500 obr./min
  • Maksymalny moment obrotowy: b.d.
  • Prędkość maksymalna: 95 km/h
  • Zużycie paliwa: 24 l/100 km
  • Zdolność pokonywania wzniesień: 65%
  • Rozstaw kół przód / tył: 1420 mm / 1400 mm

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Terenówki wschodnich Niemiec. szatan.de. [dostęp 2016-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-02-27)]. (pol.).
  2. a b Suhr, Christian: Von Hornig bis zur IFA: 100 Jahre Karosseriebau in Meerane. Schwarz Druck, Werbung und Verlag GmbH, Meerane 2006, ISBN 3-9811118-0-X.