Ibis czczony – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ibis czczony

Threskiornis aethiopicus[1]
(Latham, 1790)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	pelikanowe
Podrząd	ibisowce
Rodzina	ibisy
Rodzaj	Threskiornis
Gatunek	ibis czczony
Synonimy
Tantalus aethiopicus Latham, 1790[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
występuje przez cały rok      introdukowany
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Ibis czczony^[4] (Threskiornis aethiopicus) – gatunek dużego ptaka z rodziny ibisów (Threskiornithidae). W stanie dzikim zamieszkuje Afrykę na południe od Sahary i Irak.

Po raz pierwszy gatunek opisał John Latham w 1790. Holotyp pochodził z obszaru określonego przez autora jako Aethiopia; prawdopodobnie był to Egipt. Autor przydzielił nowemu gatunkowi nazwę Tantalus aethiopicus. Dawniej uznawano gatunek za konspecyficzny z ibisem białookim (Threskiornis bernieri)^[2]; obecnie (2020) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza te ptaki jako osobne gatunki w rodzaju Threskiornis^[5]. Blisko spokrewnione z ibisem czczonym są również ibisy: siwopióry (T. melanocephalus) i czarnopióry (T. moluccus)^[2]. Ibis czczony jest gatunkiem monotypowym^[2].

Długość ciała wynosi 65–89 cm; masa ciała około 1530 g, zaś rozpiętość skrzydeł 112–124 cm^[2]. Anton Reichenow podał następujące wymiary szczegółowe: długość skrzydła 340–380 mm, długość ogona 140–180 mm, długość dzioba 140–180 mm, długość skoku – 90–115 mm^[6]. Większość upierzenia ma kolor od białego po brudnobiały. Niebiesko-czarne barkówki tworzą kępkę piór, która opada na zamknięte skrzydła oraz krótki, prostokątny ogon. Lotki są białe z ciemnymi, niebieskozielonymi końcówkami. Głowa jest naga, szaroczarna. Tęczówka brązowa, oko okala naga, czerwona obrączka oczna. Dziób długi, zgięty w dół, nozdrza w kształcie szczelin. Po bokach piersi i w zgięciu skrzydła znajduje się czerwona, naga skóra. Brak dymorfizmu płciowego czy wiekowego; samce są jedynie nieco większe od samic^[7].

Zasięg występowania ibisa czczonego obejmuje subsaharyjską Afrykę oraz południowo-wschodni Irak. W Egipcie wymarł. Introdukowano gatunek do Francji i Włoch^[2], a także na Tajwan^[8].

Środowiskiem życia ibisów czczonych są głównie obrzeża kontynentalnych mokradeł, do tego okolice oczyszczalni, solniska, zbiorniki wodne na farmach, rzeki w otwartych lasach, obszary trawiaste, uprawy, nadbrzeżne laguny, watty, nadbrzeżne wyspy i namorzyny^[9]. Potrafią również żyć w miastach i na wsiach^[7]. Ibisy czczone żywią się przeważnie owadami, takimi jak prostoskrzydłe i chrząszcze, jedzą również skorupiaki, robaki, mięczaki, ryby, płazy bezogonowe, jaszczurki, małe ssaki, jaja krokodyli i pelikanów różowych (Pelecanus onocrotalus), pisklęta kormoranów przylądkowych (Phalacrocorax capensis), padlinę, odpadki i ziarno^[9]. Przeważnie przedstawiciele T. aethiopicus milczą. W sytuacjach konfliktowych zarówno samce, jak i samice odzywają się różnorodnymi kwikami, jękami i charczącymi dźwiękami. W locie głośno rechoczą^[7].

Ibisy czczone zakładają swe gniazda na drzewach i krzewach, a na wyspach również i na ziemi^[9]. Okres lęgowy zaczyna się po deszczach, jednak na podmokłych obszarach może lęgnąć się również w porze suchej^[2]. W Iranie gniazduje od kwietnia do maja. Ibisy czczone są monogamiczne, zakładają duże kolonie lęgowe, liczące od 50 do 2000^[9] par. Samica składa od 1 do 5 jaj, lecz zwykle w zniesieniu są dwa^[7]. Wymiary jaj według Reichenowa: 57–65 na 39,5–45 mm^[6] (inne źródło mówi o minimalnej długości 43 mm). Skorupka ma barwę matowobiałą z niebieskim odcieniem, niekiedy zdobią ją czerwonawe kropki. Inkubacja trwa 21–29 dni; samiec wysiaduje na zmianę z samicą, zmieniając się przynajmniej co dobę. Przez pierwsze 7–10 dni życia młodych przez całą dobę w gnieździe przebywa jeden z rodziców. Po 2–3 tygodniach pisklęta opuszczają gniazdo, jednak nadal przebywają w obrębie kolonii. Po 35–40 dniach od wyklucia młode są w pełni opierzone^[7].

IUCN uznaje ibisa czczonego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 2004, kiedy to dokonano taksonomicznego podziału gatunku^[3]. Dawniej występował w Egipcie, gdzie był czczony przez starożytnych Egipcjan i często mumifikowany^[7]. Liczebność światowej populacji szacuje się na 200–450 tysięcy dorosłych osobników. BirdLife International uznaje ogólny trend populacji za stabilny w oparciu o dane organizacji Wetlands International z 2018^[3]. Na atolu Aldabra liczebność populacji zmalała przez kłusownictwo oraz niepokojenie przez sezonowych pracowników na wyspie. Ibisy czczone są podatne na zatrucie jadem kiełbasianym. BirdLife International wymienia 12 ostoi ptaków IBA, w których występują reprezentanci T. aethiopicus^[9].

• Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).