Ignacy Hilary Ledóchowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ignacy Hilary Ledóchowski
Ilustracja
generał brygady
Data i miejsce urodzenia

1789
Krupa

Data i miejsce śmierci

1870
Klimontów

Przebieg służby
Lata służby

1808–1831

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Austriackiego
Armia Księstwa Warszawskiego
Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego

Stanowiska

dowódca:

  • Arsenał w Warszawie,
  • Twierdza Modlin
Główne wojny i bitwy

Wojny napoleońskie,
powstanie listopadowe

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Ignacy Hilary Ledóchowski herbu Szaława (właśc. Ignacy Hilary Halka-Ledóchowski) (ur. 13 stycznia 1789 w Krupie k. Łucka, zm. 29 marca 1870 w Klimontowie) – hrabia[1], polski generał brygady, syn Antoniego Bartłomieja i Julii z Ostrowskich.

Cesarstwo Austriackie

[edytuj | edytuj kod]

Po upadku insurekcji kościuszkowskiej 1794 roku wraz z rodzicami przeniósł się z Wołynia w do Galicji Zachodniej w sandomierskie (Ossolin). Studiował w Theresianum w Wiedniu oraz w Akademii Inżynieryjnej (specjalizacja artyleria). Od 1808 roku służył w armii austriackiej. Pierwszy przydział 3 pułk piechoty. Wziął udział w kampanii 1809 roku w wojnie V koalicji z napoleońską Francją. W walkach pod Ratyzboną dostał się do niewoli francuskiej. Po wymianie jeńców przydzielony do 4. pułku huzarów, skąd niezwłocznie wziął dymisję.

Księstwo Warszawskie

[edytuj | edytuj kod]

W 1810 roku wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego w stopniu porucznika z przydziałem do I kompanii artylerii konnej. We wrześniu 1811 roku przydzielony do inżynierii do załogi Gdańska. Do artylerii powrócił tuż przed kampanią 1812 roku. W inwazji na Rosję uczestniczył w składzie X Korpusu marszałka Macdonalda. W trakcie odwrotu, 3 stycznia 1813 ciężko ranny w nogę, którą później amputowano. W czerwcu 1813 roku w trakcie obrony Gdańska odznaczony Krzyżem Legii Honorowej. Do niewoli rosyjskiej dostał się w Królewcu.

Kawaler Orderu Wojskowego Księstwa Warszawskiego[2]

Królestwo Kongresowe

[edytuj | edytuj kod]

Po zwolnieniu z niewoli rosyjskiej mimo inwalidztwa przyjęty w 1815 do armii Królestwa Polskiego. Członek komisji weryfikującej oficerów kandydujących do armii. W 1819 roku otrzymał od ojca dobra ossolińskie. W 1827 został mianowany komendantem warszawskiego Arsenału. Był również członkiem loży wolnomularskiej Wolność Odzyskana[3]. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby[4].

Powstanie Listopadowe

[edytuj | edytuj kod]

W „noc listopadową” otworzył Arsenał ludowi warszawskiemu. Następnie wyznaczony komendantem Twierdzy Modlin. Dwukrotnie odrzucił (marzec i wrzesień) rosyjską propozycję poddania twierdzy. Skapitulował w dniu 9 października 1831 roku, dopiero po przekroczeniu granicy pruskiej przez główne siły armii powstańczej. Modlin skapitulował jako przedostatni punkt oporu powstańczego.

Ostatnie lata życia

[edytuj | edytuj kod]

Po upadku powstania pozostał w Królestwie Kongresowym. Odmówił przyjęcia emerytury należnej mu jako byłemu pułkownikowi armii Królestwa Kongresowego. W 1833 roku po śmierci żony sprzedał dobra ossolińskie i zamieszkał w Warszawie. W 1836 asystował przy koronacji cesarza Ferdynanda I na króla Czech. Od 1839 wraz z dziećmi przez kilka lat mieszkał w Monachium, a później w Petersburgu. W 1845 roku uzyskał zatwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Rosji. W 1855 osiadł jako rezydent w klasztorze dominikanów w Klimontowie, gdzie zmarł, zaś pochowany został w kościele pw. św. Józefa w Klimontowie. Co ciekawe w trumnie złożone są wraz z ciałem dwie kule takie same jak na załączonej rycinie.

Życie osobiste

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Ludwiką z Górskich z którą miał czworo dzieci:

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Klimontów miasto prywatne rodu Ossolińskich, Eugeniusz Niebelski, Klimontów 1993.
  • Polski Słownik Biograficzny', Władysław Serczyk, t. 16, Wrocław – Warszawa – Kraków 1971