Inhibitory białka NS5A – Wikipedia, wolna encyklopedia

Inhibitory białka NS5A – grupa wielofunkcyjnych organicznych związków chemicznych, blokujących białko NS5A, które jest niezbędne w procesie replikacji wirusa zapalenia wątroby typu C. Są stosowane w leczeniu wirusowego zapalenie wątroby wywołanego przez wirusa HCV.

Zarejestrowane inbitory białka NS5A^[1]

Nazwa farmaceutyczna	Skrót	Wzór chemiczny	Nazwa preparatu	Inne składniki preparatu	Wrażliwe genotypy wirusa
daklataswir[2]	DCV		Daklinza	–	1, 3, 4
elbaswir[3]	EBR		Zepatier	grazoprewir	1a, 1b, 4
ledypaswir[4]	LDV		Harvoni	sofosbuwir	1, 3, 4, 5, 6
ombitaswir[5]	OBV		Viekirax	parytaprewir i rytonawir	1a, 1b, 4
pibrentaswir[6]	PIB		Maviret	glekaprewir	1–6
welpataswir[7]	VEL		Epclusa	sofosbuwir	1–6

Fosfoproteina NS5A, składająca się z trzech domen, bierze udział w replikacji kwasów rybonukleinowych (RNA) wirusa zapalenia wątroby typu C, częściowo poprzez interakcję z wirusową polimerazą RNA zależną od RNA^[8]. Leki z grupy inhibitorów białka NS5A wiążą się z pierwszą domeną tego białka, uniemożliwiając związanie się z nim wirusowego RNA^[8].

Leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu C^[1]. Terapia bezinterferonowa powinna być złożona z dwóch lub trzech leków – inhibitorów proteazy NS3, polimerazy NS5A i białka NS5B z ewentualnym uzupełnieniem o rybawirynę^[1]. W populacji polskiej występują w przeważającej większości cztery genotypy wirusa (1b, 3, 4, 1a)^[1].

Substytucje warunkujące oporność (ang. resistance associated substitution, RAS) występują naturalnie u 10–50% nieleczonych osób zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu C, a u tylko u 2,5% występują substytucje zwiększające oporność ponad stukrotnie^[9]. W wyniku stosowania terapii skojarzonej co najmniej dwoma lekami przeciwwirusowymi odsetek nawrotów uprzednio nieleczonych pacjentów wynosi <5%^[9][1].