Irena Kutyłowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Irena Kutyłowska (ur. 16 marca 1942 w Puchaczowie^[1] - zm. 22 kwietnia 2022^[2]) – polska archeolog, specjalizująca się w archeologii średniowiecza.

W 1965 ukończyła studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, w latach 1965-1966 pracowała w dziale oświatowym Muzeum Okręgowego w Lublinie, w latach 1966-1969 jako asystent w Katedrze Historii Architektury Politechniki Krakowskiej, w latach 1970-1974 w PP Pracownie Konserwacji Zabytków, Oddział w Lublinie^[1].

W latach 1974–1998 była pracownikiem Katedry Archeologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie^[1], w 1980 obroniła pracę doktorską Badania archeologiczno-architektoniczne zespołu wczesnośredniowiecznego w Stołpiu-Nowosiółkach, woj. chełmskie napisaną pod kierunkiem Jana Gurby. W 1991 otrzymała na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Rozwój Lublina w VI–XIV wieku na tle urbanizacji międzyrzecza środkowej Wisły i Bugu^[3]. W pracy habilitacyjnej postawiła tezę, że architektura lubelskiego kościoła św. Michała nawiązywała do wczesnośredniowiecznych bazylik bułgarskich lub najstarszej architektury sakralnej Małopolski, zaś fundacja kościoła mogła nastąpić z "inicjatywy greko-słowiańskiego duchowieństwa związanego z lokalnymi małopolskimi grododzierżcami i bułgarskim państwem"^[4]. Od 1998 pracowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, od 2001 w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Rzeszowskiego^[1].

Poczynając od 1966 uczestniczyła w kilkudziesięciu badaniach terenowych na terenie województwa lubelskiego^[1].

Była członkiem Rady Naukowej Centrum Archeologii Średniowiecza i Nowożytności UMK^[1].

Została pochowana na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie^[2].