Józef Luxenburg – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Luxenburg (ur. 1866 w Zamościu, zm. 3 czerwca 1934 w Warszawie) – polski lekarz, specjalista chorób zakaźnych.

Brat Róży Luksemburg (Rozalii Luxenburg)[1]. Ukończył gimnazjum w Warszawie, następnie studiował medycynę na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu studiów od 1890 do 1895 pracował w klinice prof. Viléma Lambla. Zajmował się badaniami doświadczalnymi u Brodowskiego i Hoyera[2]. Przez wiele lat pracował w Szpitalu Wolskim, następnie przeszedł do Szpitala Zakaźnego Miejskiego św. Stanisława. W latach 1918–1921 pracował w Ministerstwie Zdrowia jako referent w dziale chorób zawodowych. Od 1902 ordynator oddziału chorób zakaźnych i wewnętrznych w Szpitalu na Czystem[3]. Był autorem kilkunastu prac naukowych. Wspólnie z Bronisławem Handelsmanem przetłumaczył na polski podręcznik chorób wewnętrznych Meringa. Pochowany jest na cmentarzu żydowskim na ul. Okopowej[4].

Wybrane prace

[edytuj | edytuj kod]
  • Metoda dializacyjna Abderhaldena w zastosowaniu do syfilisu, 1914
  • Serologische Untersuchungen bei Syphilis mit Hilfe des Abrierhaldenschen Dialysierverfahrens. Medizinische Klinik 26, s. 1104, 1914
  • Choroby zawodowe jako przedmiot ubezpieczenia społecznego. Wydawnictwo Ministerstwa Zdrowia Publicznego, 1921

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Warszawa popowstaniowa, 1864-1918. PWN, 1968 s. 250
  2. Rotstadt J. Józef Luxenburg (Wspomnienie pozgonne. Rzecz wypowiedziana dn. 29.VI.1934 r. na posiedzeniu naukowem klinicznem). Kwartalnik Kliniczny Szpitala Starozakonnych, 1934
  3. Kobryner A. Dr. med. Józef Luxenburg (Wspomnienie pośmiertne). Warszawskie Czasopismo Lekarskie 11 (23-24), ss. 417-418, 1934
  4. Wirtualny Cmentarz. [dostęp 2013-11-11].