Języki himalajskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Języki himalajskie, języki gyarung-mishmi^[1] – grupa 145 języków w ramach rodziny tybeto-birmańskiej, używanych przez ludy zamieszkujące południowe stoki Himalajów. Do grupy tej należą między innymi języki o rozwiniętej tradycji piśmienniczej, jak newarski czy lepcza. Nie osiągnięto jeszcze pełnej zgody co do stopnia pokrewieństwa poszczególnych języków, stąd też nowe prace badawcze często zmieniają klasyfikację. Niekiedy również języki tybetańskie (łącznie z tybetańskim bywają klasyfikowane jako część języków himalajskich^[2].

• Alfred F.A.F. Majewicz Alfred F.A.F., Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655  (pol.).

• Klasyfikacja języków himalajskich według Ethnologue