Języki klasyfikacyjne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Języki klasyfikacyjne, klasyfikacje – języki informacyjno-wyszukiwawcze, tworzony za pomocą relacji hierarchicznych, odwzorowanych w strukturach jego wyrażeń. Słownikiem klasyfikacji są tablice klasyfikacyjne, a wyrażeniami – symbole klasyfikacyjne[1].

Najpopularniejsze klasyfikacje

[edytuj | edytuj kod]

Do najczęściej używanych klasyfikacji zalicza się następujące klasyfikacje:

Rodzaje klasyfikacji

[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na zakres

[edytuj | edytuj kod]
  • Klasyfikacje uniwersalne:
    • Klasyfikacja przedmiotowa Browna;
  • Klasyfikacje specjalistyczne,
  • Klasyfikacja branżowe (działowe),
  • Klasyfikacje specjalne.

Ze względu na zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • Klasyfikacje biblioteczne,
  • Klasyfikacje bibliograficzne:
    • Klasyfikacja Bibliograficzna Blissa;
  • Klasyfikacje dokumentacyjne.

Ze względu na rodzaj struktury

[edytuj | edytuj kod]
  • Klasyfikacje wyliczające:
    • Klasyfikacja alfabetyczno-przedmiotowa;
  • Klasyfikacje fasetowe:
    • Klasyfikacje analityczno-syntetyczne;
  • Klasyfikacje częściowo-fasetowe,
  • Klasyfikacje częściowo-monohierarchiczne,

Klasyfikacje piśmiennictwa

[edytuj | edytuj kod]
  • Klasyfikacje monohierarchiczne:
    • Klasyfikacja biblioteczno-bibliograficzna ZSRR,
    • Klasyfikacja Harrisa,
    • Klasyfikacja Rozciągliwa (Cuttera)
    • Klasyfikacja nauk;
  • Klasyfikacje polihierarchiczne,
  • Klasyfikacje częściowo-monohierarchiczne,
  • Klasyfikacje częściowo-polihierarchiczne[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Babik ↓, s. 124.
  2. Babik ↓, s. 125-137.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wiesław Babik: Słownik encyklopedyczny informacji, języków i systemów informacyjno-wyszukiwawczych. Warszawa: Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich, 2002, seria: Nauka, Dydaktyka, Praktyka. ISBN 83-87629-84-7.