Józef Reutt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Reutt (ur. 26 sierpnia 1901^[1] w Petersburgu, zm. 30 maja 1972) – polski psycholog i profesor nadzwyczajny Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego^[1].

Po zakończeniu I wojny światowej rozpoczął naukę w Wilnie^[2] i w 1923 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w tym mieście^[3]. Studiował filozofię na Uniwersytecie Stefana Batorego, a następnie psychologię i filozofię na Sorbonie we Francji^[2] W 1931 r. na Uniwersytecie Wileńskim otrzymał tytuł magistra dzięki pracy zatytułowanej Teoria uczuć u Spinozy^[1][2]. Doktorat zatytułowany „Przedstawienie celu a postępowanie” napisał i obronił podczas wojny na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich w Warszawie, a potem formalnie w 1945 r. na Uniwersytecie Poznańskim^[2]. Sprawował funkcję sekretarza Polskiego Towarzystwa Psychologicznego i przewodniczącego Rady Oddziałowej ZZNP^[1]. W 1951 r. zaczął habilitację na Uniwersytecie Poznańskim, lecz przerwał ją z powodu zarządzenia władz^[1]. W 1952 r. został uhonorowany najwyższą nagrodą Rektora Uniwersytetu Poznańskiego za szczególne osiągnięcia pedagogiczne i w dziedzinie organizacji nauki i nauczania^[1]. Od 1954 r. był kierownikiem Zespołu Katedry Psychologii na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W tym samym roku również mianowano go na profesora nadzwyczajnego tej uczelni^[1]. W późniejszym okresie zajmował się badaniem zagadnień psychofizjologicznych w oparciu o prace Pawłowa i jego szkoły. Zmarł 30 maja 1972 r.^[2]

Jego żoną była Natalia Reuttowa^[4].

• 1947: Przedstawienie celu a postępowanie^[1].
• 1949: Badania psychologiczne nad wahaniem^[1].
• 1952: Psychologia woli w nauce radzieckiej^[1].
• 1952: Rozwój woli dziecka w pierwszym roku życia (wspólnie z Natalią Reuttową)^[1].
• 1953: O słownych wyrazach przeżyć woli^[1].