French
DeutschJęzyk kulisusu – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 22 tys. (1999) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | vkl | ||
| IETF | vkl | ||
| Glottolog | kuli1254 | ||
| Ethnologue | vkl | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język kulisusu (kalisusu, kolensusu, kolinsusu)[1], także koloncucu (kolongcucu)[2] – język austronezyjski używany w prowincji Celebes Południowo-Wschodni w Indonezji. Według danych z 1999 roku posługuje się nim 22 tys. osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują północno-wschodni fragment wyspy Buton. Jest blisko spokrewniony z językami taloki i koroni[3]. Nie występują znaczne różnice dialektalne. Pozostaje w powszechnym użyciu w większości sfer życia (przyczynia się do tego stosunkowa izolacja i homogeniczność etniczna regionu)[2]. Niektórzy autorzy rozpatrywali go jako dialekt bungku (S.J. Esser, R. Salzner, J.N. Sneddon) bądź wawonii (B.H. Bhurhanuddin)[4].
Pewne osoby posługujące się tym językiem zamieszkują wyspy Tukangbesi[5] oraz wyspę Ternate (wsie Koloncucu i Kasturyan; prowincja Moluki Północne)[6]. Blisko spokrewniony język koroni (odnotowany dopiero w latach 90. XX w.) jest używany we wsi Unsongi w prowincji Celebes Środkowy i został poddany wpływom bungku. Społeczność ta wyemigrowała z wyspy Buton; miejscowa tradycja głosi, że nastąpiło to jeszcze przed przybyciem Holendrów[7]. Dialekt wsi Laroue również znalazł się pod wpływem bungku; mógłby zostać bliżej powiązany z koroni, ale Mead uznał go za odmianę kulisusu (zgodnie z identyfikacją samych użytkowników)[4]. Język taloki z rejonu wsi Maligano na północno-zachodnim wybrzeżu Butonu (gdzie używany jest też język muna) został wyróżniony w pracy z 1991 r.[8]
Został udokumentowany w postaci słownika[9] i opracowania gramatycznego[10]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kulisusu, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b David Mead: Kulisusu. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2023-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-24)]. (ang.).
- ↑ David E. Mead: Proto-Bungku-Tolaki: reconstruction of its phonology and aspects of its morphosyntax. Ann Arbor: UMI Dissertation Services, 1998, s. 11–13. OCLC 222911641. [dostęp 2022-12-22]. (ang.).
- ↑ a b Mead 1999 ↓, s. 43.
- ↑ Mead 1999 ↓, s. 44.
- ↑ Nurhayati Fokaaya, Ani Lestari Amris, Mujahid Taha, Fida Febriningsih: Bahasa-Bahasa Daerah di Maluku Utara. Ternate: Kantor Bahasa Provinsi Maluku Utara, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan, 2014, s. 21. ISBN 978-602-1048-20-7. [dostęp 2023-06-03]. (indonez.).
- ↑ Mead 1999 ↓, s. 44–45.
- ↑ Mead 1999 ↓, s. 42.
- ↑ David Mead: Kamus Kulisusu (Kulisusu – Indonesia – Inggris). Wyd. 8. 2019. [dostęp 2023-01-06]. (indonez. • ang.).
- ↑ Cornelius Salombe, J. Sabandar, Marrang Paranoan, Husein Chalid, Carolus Uli: Struktur bahasa Kulisusu. Ujung Pandang: Proyek Penelitian Bahasa dan Sastra Indonesia dan Daerah Sulawesi Selatan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1983. OCLC 65911634. (indonez.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- David E. Mead: The Bungku-Tolaki Languages of South-eastern Sulawesi, Indonesia. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 1999, seria: Pacific Linguistics D-91. DOI: 10.15144/PL-D91. ISBN 0-85883-473-1. OCLC 38816768. [dostęp 2023-06-02]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Strona poświęcona językowi i kulturze Kulisusu (indonez. • ang.)