Jacek Natanson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jacek Natanson (ur. 21 listopada 1948 w Krakowie, zm. 10 listopada 2015^[1]) – polski prozaik.

Ukończył studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki oraz w Instytucie Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Uzyskał stopień doktora za rozprawę Tygodnik „Odrodzenie” 1944-1949. Debiutował jako prozaik w 1968 roku na łamach tygodnika „Kultura”. Był redaktorem dziennika „Życie Warszawy” w latach 1972-1975.

• Tygodnik „Odrodzenie” 1944-1949.
• Mały bilard z grzybkiem 1976 (powieść nagrodzona w konkursie na debiut prozatorski)
• Ostatnie cztery minuty, 1977 (zbiór opowiadań; kilka nagrodzono w konkursach literackich)
• Wspaniali, 1983 (zbiór opowiadań sportowych; kilka nagrodzono w konkursach literackich)
• Złote Brighton, 1986 (powieść nominowana do nagrody Śląskiego Klubu Fantastyki w 1987)
• Smutny był żart, 1989 (powieść)
• Ucieczka z białego więzienia, 1994 (powieść)
• MiB, 1995 (powieść)
• Centrum, 2001 (powieść)
• Archea, 2006 (powieść),
• Enkidu, 2007 (powieść)
• Wściekłość, 2008 (powieść)
• Żabienica Ozyrysa, 2009 (powieść),
• Powiśle, 2011 (powieść).
• „Dwaj przyjaciele (od kolebki aż poza grób)” - w druku

• Lesław Marian Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11593-9. Brak numerów stron w książce