Jack Capuano – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jack Capuano

Jack Capuano (2013)
Pełne imię i nazwisko	Jack C. Capuano Jr.
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1966 Cranston
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	185 cm
Pozycja	obrońca
Uchwyt	lewy
Kariera juniorska
Lata Klub 1983–1984 Kent School 1985–1988 Maine Black Bears
Draft	NHL 1984, numer: 88 (5 runda) Toronto Maple Leafs
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1988–1990 Toronto Maple Leafs 1 (0) 1988–1989 Newmarket Saints 83 (5) 1989 → Springfield Indians 14 (0) 1989–1990 → Milwaukee Admirals 23 (3) 1990 New York Islanders 1990 Vancouver Canucks 3 (0) 1990–1991 Milwaukee Admirals 86 (20) 1991–1992 Maine Mariners 74 (14) 1992 Boston Bruins 2 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1995–1996 Tallahassee Tiger Sharks (asystent) 1996–1997 Knoxville Cherokees 1997–1999 Pee Dee Pride 1999–2000 Pee Dee Pride (menedżer generalny) 2000–2001 Pee Dee Pride 2001–2005 Pee Dee Pride (menedżer generalny) 2005–2006 New York Islanders (asystent) 2006 Stany Zjednoczone U-18 2006–2007 Bridgeport Sound Tigers (asystent) 2007–2010 Bridgeport Sound Tigers 2010–2011 New York Islanders (tymczasowy) 2011–2017 New York Islanders 2016–2017 Stany Zjednoczone (asystent) 2017–2019 Florida Panthers (asystent) 2019– Ottawa Senators (asystent) 2021 Stany Zjednoczone

Jack C. Capuano Jr. (ur. 7 lipca 1966 w Cranston) – amerykański hokeista grający na pozycji obrońcy, trener.

John Capuano karierę sportową rozpoczął w 1983 roku w szkolnej drużynie Kent School w Kent w stanie Connecticut. 9 czerwca 1984 roku został wybrany przez władze klubu ligi NHL, Toronto Maple Leafs, w 5 rundzie draftu NHL z numerem 88. W latach 1985–1988 występował w uniwersyteckiej drużynie Uniwersytetu Maine w Orono w stanie Maine, Maine Black Bears, której zawodnikami byli również przyszli zawodnicy klubów ligi NHL: Bob Beers oraz Eric Weinrich oraz przyszły menedżer generalny Toronto Maple Leafs, Dave Nonis oraz odnosił największe sukcesy w karierze sportowej: wybrany do Drużyny Gwiazd Hockey East w 1987/1988^[1], wybrany do Drużyny Dublerów Hockey East w 1986/1987^[1], wybrany do Drużyny Gwiazd All-American AHCA w sezonie 1987/1988^[2], wybrany do Drużyny Dublerów IHL w sezonie 1990/1991, wybrany do Drużyny Gwiazd Turniejów Hockey East 1988^[3], a także z 32 zdobytymi golami jest najskuteczniejszym obrońcą drużyny Czarnych Niedźwiedzi w historii.

Następnie przeszedł na zawodostwo, podpisując kontrakt z Toronto Maple Leafs, jednak z powodu zbyt silnej konkurencji w klubie, w latach 1988–1989 grał w klubie fifialnym klubu, występującym w lidze AHL Newmarket Saints. 11 października 1989 zadebiutował w lidze NHL w przegranym 7:1 meczu wyjazdowym z Buffalo Sabres^[4], jednak po powrocie Toma Kurversa z New Jersey Devils odszedł z klubu i grał w Springfield Indians (1989) oraz w występującym w lidze IHL Milwaukee Admirals (1989–1990).

Wkrótce podpisał kontrakt z New York Islanders, jednak po rozegraniu 17 meczów przedsezonowych, przeszedł co Vancouver Canucks, w którym rozegrał zaledwie 3 mecze, w związku z czym wrócił do Milwaukee Admirals, w którym w sezonie 1990/1991 rozegrał najlepszy sezon w swojej zawodowej karierze: w fazie zasadniczej, w 80 meczach zdobył 50 punktów (20 goli, 30 asyst) oraz spędził 76 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 6 meczów, w których zdobył 1 punkt (1 asysta) oraz spędził 2 minuty na ławce kar, dzięki czemu został wybrany do drugiej drużyny gwiazd IHL.

W sezonie 1991/1992 reprezentował barwy klubów: Maine Mariners (AHL) oraz Boston Bruins (NHL), po czym zakończył karierę sportową.

Łącznie w lidze HS-Prep, w fazie zasadniczej rozegrał 25 meczów, w których zdobył 18 punktów (10 goli, 8 asyst) oraz spędził 20 minut na ławce kar, w lidze Hockey East, w fazie zasadniczej rozegrał 124 mecze, w których zdobył 121 punktów (32 gole, 89 asyst) oraz spędził 158 minut na ławce kar, w lidze AHL, w fazie zasadniczej rozegrał 170 meczów, w których zdobył 67 punktów (19 goli, 48 asyst) oraz spędził 102 minuty na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 1 mecz, w lidze IHL, w fazie zasadniczej rozegrał 97 meczów, w których zdobył 63 punkty (23 gole, 40 asyst) oraz spędził 136 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 12 meczów, w których zdobył 2 punkty (2 asysty) oraz spędził 14 minut na ławce kar, w lidze NHL, w fazie zasadniczej rozegrał 6 meczów.

Jack Capuano po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę trenerską. W sezonie 1995/1996 był asystentem trenera Terry’ego Christensena w występującym w lidze ECHL Tallahassee Tiger Sharks. W sezonie 1996/1997 był przez krótki czas trenerem występującego w tej samej lidze Knoxville Cherokees, potem w trakcie sezonu 1996/1997 zastąpił Barry’ego E. Smitha na stanowisku trenera Pee Dee Pride, na którym był dwukrotnie: do końca sezonu 1998/1999 oraz w sezonie 2000/2001. Był także dwukrotnie w sezonie 1999/2000 oraz w latach 2001–2005 menedżerem generalnym klubu. W sezonie 2005/2006 był asystentem trenerów: najpierw Steve’a Stirlinga (2005–2006), potem Brada Shawa (2006) w występującym lidze NHL New York Islanders oraz był trenerem reprezentacji Stanów Zjednoczonych U-18 podczas mistrzostw świata U-18 2006 Elity w Szwecji, na których drużyna Jankesów triumfowała po wygranej 22 kwietnia 2006 roku w finale 3:1 z reprezentacją Finlandii U-18, rozegranym na Ängelholms Ishall w Ängelholm. W sezonie 2006/2007 był asystentem trenera Dana Marshalla w występującym w lidze AHL klubie filialnym drużyny Wyspiarzy, Bridgeport Sound Tigers, a po jego odejściu zastąpił go na tym stanowisku, na którym do 2010 roku.

15 listopada 2010 roku po zwolnieniu przez menedżera generalnego New York Islanders, Gartha Snowa trenera drużyny Wyspiarzy, Scotta Gordona, został tymczasowym trenerem^[5], a 12 kwietnia 2011 roku został ogłoszony nowym trenerem klubu^[6], z którym w sezonie 2012/2013 po raz pierwszy od sezonu 2006/2007 awansował do fazy play-off, w której dotarli do ćwierćfinału Konferencji Wschodniej, w której przegrali rywalizację 2:4 z Pittsburgh Penguins, odpadając tym samym z rywalizacji. 27 kwietnia 2016 roku, podczas wygranego 5:3 pierwszego meczu domowego w ramach ćwierćfinału Konferencji Wschodniej z Tampa Bay Lightning (przegrana rywalizacja 1:4), został trafiony krążkiem.

W sezonie 2016/2017 był asystentem trenerów reprezentacji Stanów Zjednoczonych: Johna Tortorelli podczas Pucharu Świata 2016 w Toronto oraz Jeffa Blashilla podczas mistrzostw świata 2017 Elity we Francji i w Niemczech. 17 stycznia 2017 roku został zwolniony z funkcji trenera New York Islanders oraz został zastąpiony przez Douga Weighta^[7].

W latach 2017–2019 był asystentem trenera Boba Boughnera w Florida Panthers, natomiast 6 czerwca 2019 roku został asystentem trenera D.J. Smitha w Ottawa Senators^[8].

W 2021 roku był trenerem reprezentacji Stanów Zjednoczonych na mistrzostwa świata 2021 Elity na Łotwie, na których drużyna Jankesów zajęła 3. miejsce po wygranej 6:1 z reprezentacją Niemiec 6 czerwca 2021 roku na Arēna Rīga w Rydze.

Sezon	Klub	Liga		Sezon zasadniczy						Faza play-off
				M	G	A	Pkt	Min		M	G	A	Pkt	Min
1983/1984	Kent School	HS-Prep		25	10	8	18	20		–	–	–	–	—
1985/1986	Maine Black Bears	HE		39	9	18	27	51		–	–	–	–	—
1986/1987	Maine Black Bears	HE		42	10	34	44	20		–	–	–	–	—
1987/1988	Maine Black Bears	HE		43	13	37	50	87		–	–	–	–	—
1988/1989	Newmarket Saints	AHL		74	5	16	21	52		1	0	0	0	0
1989/1990	Newmarket Saints	AHL		8	0	2	2	7		–	–	–	–	—
1989/1990	Toronto Maple Leafs	NHL		1	0	0	0	0		–	–	–	–	—
1989/1990	Springfield Indians	AHL		14	0	4	4	8		–	–	–	–	—
1989/1990	Milwaukee Admirals	IHL		17	3	10	13	60		6	0	1	1	12
1990/1991	Vancouver Canucks	NHL		3	0	0	0	0		–	–	–	–	—
1990/1991	Milwaukee Admirals	IHL		80	20	30	50	76		6	0	1	1	2
1991/1992	Maine Mariners	AHL		74	14	26	40	35		–	–	–	–	—
1991/1992	Boston Bruins	NHL		2	0	0	0	0		–	–	–	–	—
Łącznie w HS-Prep				25	10	8	18	20		–	–	–	–	—
Łącznie w HE				124	32	89	121	158		–	–	–	–	—
Łącznie w AHL				170	19	48	67	102		1	0	0	0	0
Łącznie w IHL				97	23	40	63	136		12	0	2	2	14
Łącznie w NHL				6	0	0	0	0		–	–	–	–	—

Sezon	Klub	Liga	Faza zasadnicza								Faza play-off
			M	Z	R	P	PPD	PPK	Pkt	Miejsce	M	Z	P	Z%	Wynik
1996/1997	Knoxville Cherokees	ECHL	16	7	1	8	–	–	15	7. miejsce, Dywizja Wschodnia	Nie zakwalifikował się
1997/1998	Pee Dee Pride	ECHL	70	34	11	25	–	–	79	3. miejsce, Dywizja Południowo-wschodnia	8	3	5	37.5	Ćwierćfinał (przegrana z Louisiana IceGators)
1998/1999	Pee Dee Pride	ECHL	70	51	4	15	–	–	106	1. miejsce, Dywizja Południowo-wschodnia	13	7	6	53.85	Finał Konferencji (przegrana z Mississippi Sea Wolves)
2000/2001	Pee Dee Pride	ECHL	15	9	1	5	–	–	19	3. miejsce, Dywizja Południowo-wschodnia	10	5	5	50	Półfinał Konferencji (przegrana z Louisiana IceGators)
2007/2008	Bridgeport Sound Tigers	AHL	80	40	–	36	1	3	84	5. miejsce, Dywizja Wschodnia	Nie zakwalifikował się
2008/2009	Bridgeport Sound Tigers	AHL	80	49	–	23	3	5	106	2. miejsce, Dywizja Wschodnia	5	1	4	20	Pierwsza runda (przegrana z Wilkes-Barre/Scranton Penguins)
2009/2010	Bridgeport Sound Tigers	AHL	80	38	–	32	4	6	86	5. miejsce, Dywizja Atlantycka	5	1	4	20	Pierwsza runda (przegrana z Hershey Bears)
2010/2011	Bridgeport Sound Tigers	AHL	15	6	–	9	0	0	(12)	(Zwolniony)	—
2010/2011	New York Islanders	NHL	65	26	–	29	10	–	(73)	5. miejsce, Dywizja Atlantycka	Nie zakwalifikował się
2011/2012	New York Islanders	NHL	82	34	–	37	11	–	79	5. miejsce, Dywizja Atlantycka	Nie zakwalifikował się
2012/2013	New York Islanders	NHL	48	24	–	17	7	–	55	3. miejsce, Dywizja Atlantycka	6	2	4	33.33	Ćwierćfinał Konferencji (przegrana z Pittsburgh Penguins)
2013/2014	New York Islanders	NHL	82	34	–	37	11	–	79	8. miejsce, Dywizja Metropolitarna	Nie zakwalifikował się
2014/2015	New York Islanders	NHL	82	47	–	28	7	–	101	3. miejsce, Dywizja Metropolitarna	7	3	4	42.86	Pierwsza runda (przegrana z Washington Capitals)
2015/2016	New York Islanders	NHL	82	45	–	27	10	–	100	4. miejsce, Dywizja Metropolitarna	11	5	6	45.45	Druga runda (przegrana z Tampa Bay Lightning)
2016/2017	New York Islanders	NHL	42	17	–	17	8	–	(42)	(Zwolniony)	—
Łącznie w ECHL			171	101	17	53	–	–	219		31	15	16	48.39
Łącznie w AHL			255	133	–	100	8	14	288		10	2	8	20
Łącznie w NHL			483	227	–	192	64	–	529		24	10	14	41.67

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych U-18

• Mistrzostwo świata U-18: 2006

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych

• 3. miejsce na mistrzostwach świata: 2021

• Drużyna Gwiazd Hockey East: 1987/1988
• Drużyna Dublerów Hockey East: 1986/1987
• Drużyna Gwiazd All-American AHCA: 1987/1988
• Druga drużyna gwiazd IHL: 1990/1991
• Drużyna Gwiazd Turniejów Hockey East: 1988
• Najskuteczniejszy obrońca w historii Maine Black Bears (32 gole)
• Trener drużyny Stanów Zjednoczonych/Reszty Świata w Meczu Gwiazd ECHL

Brat Jacka Capuano, Dave (ur. 1968), bratanek Max (ur. 1991) oraz kuzyn Dan, również są hokeistami^[9][10].

• Jack Capuano w bazie NHL (ang.)
• Jack Capuano w bazie Icehockey.fandom.com (ang.)
• Jack Capuano w bazie Hockeydraftcentral.com (ang.)
• Jack Capuano w bazie Hockey-Reference.com (ang.)
• Jack Capuano w bazie Eliteprospects.com (trenerzy) (ang.)
• Jack Capuano w bazie Eliteprospects.com (zawodnicy) (ang.)
• Jack Capuano w bazie The Internet Hockey Database (ang.)