Jack Lew – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jack Lew
	; Oficjalny portret z 2009 roku
Data i miejsce urodzenia	29 sierpnia 1955 ; Nowy Jork
	sekretarz skarbu Stanów Zjednoczonych
Okres	od 27 lutego 2013; do 20 stycznia 2017
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Timothy Geithner
Następca	Steven Mnuchin
	szef personelu Białego Domu
Okres	od 27 stycznia 2012; do 25 stycznia 2013
Poprzednik	William Daley
Następca	Denis McDonough
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jacob Joseph "Jack" Lew (ur. 29 sierpnia 1955 w Nowym Jorku) – amerykański urzędnik państwowy i polityk, członek Partii Demokratycznej. Od 27 stycznia 2012 do 25 stycznia 2013 roku szef administracji prezydenckiej prezydenta Baracka Obamy. W dniu 10 stycznia 2013 roku, Lew został nominowany jako następca ustępującego Sekretarz Skarbu Timothy Geithnera, na stanowisko Sekretarza Skarbu w drugiej kadencji prezydenta Baracka Obamy. W dniu 27 lutego 2013 r., Senat zatwierdził Lewa na tym stanowisku. Został zaprzysiężony następnego dnia.

Życiorys

Jego ojciec był prawnikiem i antykwariuszem, który przyjechał do Stanów Zjednoczonych z Polski jako dziecko. Ukończył studia na Harvard College w 1978 roku i Georgetown University Law Center w 1983 roku^[1]. Zaraz po studiach związał się z polityką. W latach 1974–1975 był członkiem personelu kongresmena Joe Moakleya^[2]. Następnie znalazł się wśród współpracowników Tipa O’Neilla, spikera Izby Reprezentantów USA. W latach 80. przez pięć lat pracował w wyuczonym zawodzie prawnika^[3], specjalizując się w prawie energetycznym. Później był dyrektorem wykonawczym think tanku Center for Middle East Research, a także dyrektorem ds. programowych w sztabie wyborczym Partii Demokratycznej podczas kampanii wyborczej w 1988 roku. Pracował także dla władz samorządowych Bostonu jako wicedyrektor biura analiz działającego w magistracie.

W 1993 po raz pierwszy znalazł się w Urzędzie Wykonawczym Prezydenta USA. Początkowo zajmował kwestiami społecznymi i zdrowotnymi, ale już w 1994 przeszedł do Biura Zarządzania i Budżetu (OMB), stanowiącego prezydencką komórkę ds. finansów publicznych. Początkowo był tam dyrektorem ds. legislacyjnych, zaś w 1995 został wicedyrektorem wykonawczym całego Biura^[4]. W 1998 został awansowany na dyrektora OMB, co automatycznie dało mu miejsce w Gabinecie prezydenta Clintona^[5]. Pozostał na tym stanowisku do końca funkcjonowania administracji Clintona w styczniu 2001. Gdy władzę w Białym Domu przejęli Republikanie, Low przeniósł się do świata nauki, a ściślej na New York University. Pracował tam jako profesor administracji publicznej, a jednocześnie zasiadał we władzach uczelni jako jej wiceprezydent ds. operacyjnych. W 2006 został pracownikiem Citigroup, gdzie był dyrektorem operacyjnym działu inwestycji alternatywnych.

Po zwycięstwie Baracka Obamy w wyborach w 2008 roku Lew został zaproszony do nowego kierownictwa Departamentu Stanu, gdzie został zastępcą Hillary Clinton odpowiedzialnym za bieżące administrowanie tym resortem. W lipcu 2010 ogłoszono, iż prezydent zaproponował mu powrót na stanowisko dyrektora OMB. Objął je w listopadzie 2010 roku, po uzyskaniu akceptacji Senatu USA. W styczniu 2012 roku objął drugie w hierarchii - po samym prezydencie - stanowisko w Białym Domu, czyli funkcję White House Chief of Staff, najczęściej tłumaczoną na polski jako szef administracji prezydenckiej. 10 stycznia 2013 Obama ogłosił, iż chciałby widzieć Lew jako sekretarza skarbu USA podczas swojej drugiej kadencji prezydenckiej^[6]. Objął nowy urząd w dniu 27 lutego 2013 a zakończył 20 stycznia 2017.

Życie prywatne

Jack Lew jest praktykującym, ortodoksyjnym Żydem, przy czym jego gmina, skupiona wokół synagogi Beth Sholom w Potomac w stanie Maryland, na przedmieściach Waszyngtonu, należy do tradycji tzw. nowoczesnej ortodoksji^[7]. Jest żonaty z Ruth Schwartz.

Przypisy

↑ Biographical information on Jack Lew. wsj.com. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).
↑ Alexander Bolton: Incoming White House Chief of Staff Jack Lew like Rahm sans %@#!. thehill.com, 2012-01-12. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).
↑ Howard Feldman: Van Ness Feldman Congratulates Jack Lew on His Anticipated Nomination to Serve as Head of the White House Office of Management and Budget. vnf.com, 2010-07-13. [dostęp 2013-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-03)]. (ang.).
↑ Dan McGinnis: A Look at the New White House Chief of Staff Jack Lew. news.yahoo.com, 2012-01-09. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).
↑ President Clinton Announces OMB Director Raines' Departure. clinton4.nara.gov, 1998-04-14. [dostęp 2013-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-03)]. (ang.).
↑ Jackie Calmes: Obama’s Chief of Staff Pick Is Said to Be Down to 2. nytimes.com, 2013-01-10. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).
↑ Yochonon Donn: Jack Lew: Liberal Jew, White House's First 'Gabbai'. hamodia.com. [dostęp 2013-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-16)]. (ang.).

Bibliografia

Chief of Staff Jack Lew. whitehouse.gov. [dostęp 2013-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-08)]. (ang.).
Kolekcja materiałów na temat Jacka Lew. washingtonpost.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-10)]., washingtonpost.com (ang.) [dostęp 2013-01-13]

Linki zewnętrzne

Nagrania wystąpień. c-spanvideo.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-27)]. w bazie telewizji C-SPAN

[1] Biographical information on Jack Lew. wsj.com. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).

[2] Alexander Bolton: Incoming White House Chief of Staff Jack Lew like Rahm sans %@#!. thehill.com, 2012-01-12. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).

[3] Howard Feldman: Van Ness Feldman Congratulates Jack Lew on His Anticipated Nomination to Serve as Head of the White House Office of Management and Budget. vnf.com, 2010-07-13. [dostęp 2013-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-03)]. (ang.).

[4] Dan McGinnis: A Look at the New White House Chief of Staff Jack Lew. news.yahoo.com, 2012-01-09. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).

[5] President Clinton Announces OMB Director Raines' Departure. clinton4.nara.gov, 1998-04-14. [dostęp 2013-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-03)]. (ang.).

[6] Jackie Calmes: Obama’s Chief of Staff Pick Is Said to Be Down to 2. nytimes.com, 2013-01-10. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).

[7] Yochonon Donn: Jack Lew: Liberal Jew, White House's First 'Gabbai'. hamodia.com. [dostęp 2013-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-16)]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Prezydent	Barack Obama
Wiceprezydent	Joe Biden
Szefowie departamentów	Dyplomacja: Hillary Clinton John Kerry – Skarb: Timothy Geithner Jack Lew – Obrona: Robert Gates Leon Panetta Chuck Hagel Ashton Carter – Sprawiedliwość: Eric Holder Loretta Lynch – Zasoby Wewnętrzne: Ken Salazar Sally Jewell – Rolnictwo: Tom Vilsack Michael Scuse (p.o) – Handel: Otto J. Wolff (p.o.) Gary Locke Rebecca Blank (p.o.) John Bryson Rebecca Blank (p.o.) Cameron Kerry (p.o.) Penny Pritzker – Praca: Hilda Solis Seth Harris (p.o.) Thomas Perez – Zdrowie i Opieka Społeczna: Charles Johnson (p.o.) Kathleen Sebelius Sylvia Mathews Burwell – Urbanizacja: Shaun Donovan Julián Castro – Transport: Ray LaHood Anthony Foxx – Energia: Steven Chu Daniel Poneman (p.o.) Ernest Moniz – Edukacja: Arne Duncan John King – Weterani: Eric Shinseki Sloan Gibson (p.o.) Robert A. McDonald – Bezpieczeństwo Krajowe: Janet Napolitano Rand Beers (p.o.) Jeh Johnson
Pozostali członkowie gabinetu	Przewodniczący Rady Doradców Ekonomicznych: Christina Romer Austan Goolsbee Alan Krueger – Kierownik Agencji Ochrony Środowiska Naturalnego: Lisa Jackson – Dyrektor Biura Planowania i Budżetu: Peter Orszag Jeffrey Zients (p.o.) Jack Lew Jeffrey Zients (p.o.) – Reprezentant ds. Handlu: Ron Kirk – Ambasador Stanów Zjednoczonych przy ONZ: Susan Rice – Szef sztabu Białego Domu: Rahm Emanuel Pete Rouse (p.o.) William Daley Jack Lew Denis McDonough