Jadwiga Honowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jadwiga Honowska (ur. 3 czerwca 1904 w Aleksandrowie Łódzkim, zm. 19 sierpnia 1928 w Tatrach, pochowana w Zakopanem) – polska taterniczka.

Była córką malarki Marii Honowskiej (1878-1960)^[1], z wykształcenia matematyczką, studia ukończyła na Uniwersytecie Warszawskim w 1928 roku. Taternictwo zaczęła aktywnie uprawiać w 1924 roku, najczęściej wspinała się z Alfredem i Janem Alfredem Szczepańskimi. W związku z toczącą się wówczas dyskusją na temat samodzielnego taternictwa kobiecego, zaczęła wspinać się w zespołach kobiecych m.in. z Zofią Czarkowską i Heleną Dębińską^[2]. Latem 1928 roku wybrała się w góry wraz z Zofią Krókowską z zamiarem przejścia drogi Häberleina na południowej ścianie Ostrego Szczytu. Po pokonaniu głównych trudności, jedna z taterniczek odpadła od ściany, czego konsekwencją było wyrwanie się haka asekuracyjnego. Obie taterniczki zginęły na miejscu^[3]. Pochowana została na Nowym Cmentarzu w Zakopanem (kw. L-5-3)^[4].

• przejście północnej ściany Koziego Wierchu,
• przejście południowo-zachodniej ściany Kieżmarskiego Szczytu,
• przejście północno-zachodniej ściany Galerii Gankowej,
• przejście południowej ściany Zamarłej Turni,
• pierwsze wejście zimowe na Mały Kołowy Szczyt.

• Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1. Brak numerów stron w książce