Jan Łomnicki (major) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Łomnicki

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	17 października 1894 Zościnacze
Data i miejsce śmierci	17 września 1944 Iran
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne w ZSRR
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	3 Pułk Piechoty Legionów 32 Pułk Piechoty 11 Dywizja Piechoty 48 Pułk Piechoty PKU Wilejka KRU Wilejka
Stanowiska	dowódca batalionu obwodowy komendant PW komendant PKU komendant RU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Jan Łomnicki (ur. 17 października 1894 w Zościnaczach, zm. 17 września 1944 w Iranie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Urodził się 17 października 1894 w Zościnaczach (powiat trembowelski)^[1]. Był synem Antoniego^[2]. Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer Legionów Polskich został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika^[3]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 3 pułku piechoty Legionów, a za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4][5][6]. W 1923, 1924 był oficerem 32 pułku piechoty w Modlinie^[7][8]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927^[9]. W 1928, jako oficer 32 pułku piechoty, służył w 11 Dywizji Piechoty^[10]. W marcu 1932 został przesunięty w 48 pułku piechoty w Stanisławowie ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko obwodowego komendanta przysposobienia wojskowego^[11][12]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilejka na stanowisko komendanta^[13]. 1 września 1938 kierowana przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Wilejka, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”^[14].

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Po 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu^[2]. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa, w której pozostawał majorem^[1]. Zmarł 17 września 1944 w Iranie^[1]. Został pochowany w działce polskiej na cywilnym cmentarzu katolickim w Teheranie (Polski Cmentarz w Teheranie)^[1][15].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[16]
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[17]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 19 marca 1931^[18])
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Czesław Czajkowski: Zarys historii wojennej 3-go Pułku Piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.