Jan Gramatyk z Cezarei – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Gramatyk z Cezarei – teolog antymonofizycki z VI w.

Jan Gramatyk napisał między 514 a 518 Apologię soboru chalcedońskiego. Sewer z Antiochii odpowiedział polemiką Przeciw bezbożnemu Gramatykowi (Contra impium Gramaticum), w której zacytował 44 fragmenty Apologii.

Jan Gramatyk posługiwał się terminologią ojców kapadockich w nauce o Trójcy Świętej. Wyraźnie odróżniał substancję i osobę oraz podkreślał, że człowieczeństwo Chrystusa nie mogło istnieć samo i niezależnie od bóstwa. Jego wkładem do chrystologii była stworzona przez niego formuła „z dwóch natur, które [zjednoczone są] w jedną osobę (hipostazę) mocą unii hipostatycznej”.

• Altaner B., Stuiber A., Patrologia, Warszawa 1990, s. 655.