Jan Sokołowski (oficer) – Wikipedia, wolna encyklopedia
podpułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 20 listopada 1893 |
---|---|
Data śmierci | ? |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | 70 Pułk Piechoty, |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Jan Witold Sokołowski[a], ps. „Witold” (ur. 20 listopada 1893 w Krakowie, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 577. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 34 pułk piechoty[2]. W latach 1923–1924 był dowódcą II batalionu 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej[3][4]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 180. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W latach 1928–1930 pełnił służbę w Korpusie Ochrony Pogranicza[6]. W styczniu 1931 roku został przeniesiony z KOP do 70 pułku piechoty w Pleszewie na stanowisko kwatermistrza[7][8]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9][10]. W 1939 roku był I zastępcą dowódcy 68 pułku piechoty we Wrześni[11]. W sierpniu 1939 roku został zastępcą dowódcy Ośrodka Zapasowego 17 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. 12 września objął dowództwo oddziału „Szack”, na którego czele dotarł 18 września do miejscowości Olesk, gdzie „na skutek ogólnej demobilizacji” oddział został rozwiązany[12]. W czasie okupacji niemieckiej był szefem Oddziału I Komendy Okręgu Radom-Kielce AK.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych[13]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca1931)[14][15]
- Medal Niepodległości (25 stycznia 1933)[16]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[13]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 257.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 47.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 224, 409.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 208, 351.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123, 176.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 13.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 27, 598.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 338.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 14.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 627.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 216-217.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 27.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.