Jan Woźniak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Woźniak

Jan Łuczko

Kwaśny, Rozbitek

kapitan
Data i miejsce urodzenia	13 września 1917 Buszkówek
Data i miejsce śmierci	19 marca 1984 Bydgoszcz
Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, 11 Karpacka Dywizja Piechoty, 3 Brygada Strzelców (PSZ), 4 Brygada Kadrowa Strzelców, 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa, Inspektorat Południowy Okręgu Nowogródek AK, 77 Pułk Piechoty AK
Stanowiska	dowódca plutonu pionierów, dowódca Kedywu okręgu, zastępca komendanta inspektoratu, dowódca kompanii szturmowej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa operacja „Ostra Brama”
Późniejsza praca	inżynier techniczny, główny mechanik
Odznaczenia

Jan Woźniak vel Jan Łuczko pseud.: „Kwaśny”, „Rozbitek” (ur. 13 września 1917 w Buszkówku, zm. 19 marca 1984 w Bydgoszczy) – polski inżynier mechanik, kapitan piechoty Wojska Polskiego, cichociemny.

Ucząc się w szkole średniej należał do ZHP, był zastępowym. Po ukończeniu Wydziału Mechanicznego Średniej Szkoły Technicznej w Brześciu w 1935 roku i uzyskaniu dyplomu technika mechanika wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Saperów w Modlinie. Po jej ukończeniu, od 1936 roku pracował jako sekretarz techniczny Urzędu Miar i Wag w Brześciu, a od 1938 roku jako technik maszynowy referent ruchu Parowozowni Głównej w Stanisławowie. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1938 i 3324. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[3].

We wrześniu 1939 roku służył w batalionie marszowym 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie, na stanowisku dowódcy plutonu pionierów, a od 8 września w Ośrodku Zapasowym 11 Karpackiej Dywizja Piechoty w Stryju. 18 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Był internowany na Węgrzech do 2 maja 1940 roku, kiedy uciekł. 17 maja dotarł do Francji, gdzie został skierowany na kurs przeciwpancerny w Granville, który ukończył 20 czerwca. Po upadku Francji, 22 czerwca przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 1 kompanii 8 batalionu kadrowego strzelców 3 Brygady Strzelców, następnie w 4 Brygadzie Kadrowej Strzelców i 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej.

Zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł szkolenie w zakresie dywersji i został zaprzysiężony 13 stycznia 1942 roku na rotę Armii Krajowej w Oddziale VI Naczelnego Wodza. W nocy z 1 na 2 września 1942 roku został zrzucony do kraju w ramach akcji „Chickenpox” dowodzonej przez por. naw. Radomira Walczaka (zrzut na placówkę odbiorczą „Igła” 18 km na zachód od centrum Warszawy, na skraju Puszczy Kampinoskiej). Po aklimatyzacji dostał w październiku przydział do Okręgu Nowogródek AK, gdzie w styczniu 1943 roku objął stanowisko dowódcy Kedywu i zastępcy komendanta Inspektoratu Południowego tego okręgu. Organizował i szkolił patrole dywersyjne, prowadził działania dywersyjne na szlakach komunikacyjnych Inspektoratu, produkował materiały wybuchowe i miny. Od maja 1944 roku dowodził specjalną kompanią szturmową w VII batalionie 77 pułku piechoty AK. Dowódcą tego batalionu był Jan Piwnik „Ponury”. Brał udział w operacji „Ostra Brama”. Po walkach o Wilno wrócił na teren Inspektoratu. W maju 1945 roku jako repatriant przeniósł się do Górska, potem mieszkał w Szczecinie i Krakowie, gdzie w latach 1946–1952 studiował na AGH, uzyskując tytuł inżyniera mechanika i magistra nauk technicznych. Od lat 60. mieszkał w Bydgoszczy.

Pracował w: Oddziale Mechanicznym Zarządu Trakcji PKP w Szczecinie jako inżynier techniczny (1945–1951), Zakładzie Wiodącym Kombinatu Wyrobów Nożowniczych i Nakryć Stołowych „Gerlach” jako główny mechanik, Bydgoskich Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil” w Bydgoszczy jako główny mechanik i od 1963 roku w Dziale Produkcji Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Bydgoszczy na stanowiskach: starszego inżyniera, kierownika oddziału produkcji, specjalisty planowania i kierownika zespołu. W 1978 roku przeszedł na emeryturę.

Po śmierci został pochowany na cmentarzu św. Wincentego à Paulo w Bydgoszczy.

• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1938 roku
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 września 1942 roku
• kapitan – 1 stycznia 1945 roku.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13342^[4]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Medal Wojska – czterokrotnie.

Był synem Władysława, kolejarza, i Marii z domu Tarki. Był dwukrotnie żonaty: w 1939 roku ożenił się Czesławą Czajkowską, a w 1946 roku – z Heleną Matusewicz (1923–2004), z którą miał czworo dzieci: Grażynę (ur. w 1947 roku), zamężną Wojciechowską, Krzysztofa (ur. w 1950 roku), Marka (ur. w 1953 roku) i Bożenę (ur. w 1959 roku), zamężną Makuch.

• Cezary Chlebowski: Odłamki granatu. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1969. Brak numerów stron w książce
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 239–242. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 434. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 85.

• Biogram na stronie elitadywersji.org