Jan Wosiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Wosiński (ur. 15 maja 1914 w Niedośpielinie, zm. 19 lipca 1996 w Płocku) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, biskup pomocniczy płocki w latach 1962–1991, administrator apostolski sede vacante diecezji płockiej w latach 1962–1964, od 1991 biskup pomocniczy senior diecezji płockiej.

Urodził się 15 maja 1914 w Niedośpielinie^[1]. W latach 1928–1933 uczęszczał do Diecezjalnego Liceum św. Stanisława Kostki w Płocku. W 1933 uzyskał tam świadectwo dojrzałości. W latach 1933–1939 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku, na ostatnim roku pełniąc funkcję dziekana alumnów. 18 czerwca 1939 został wyświęcony na prezbitera w katedrze płockiej przez miejscowego biskupa pomocniczego Leona Wetmańskiego. W latach 1950–1954 kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1952 uzyskał licencjat z teologii, a w 1954 doktorat na podstawie dysertacji Podmiot roztropności według św. Tomasza z Akwinu^[2].

Bezpośrednio po święceniach kapłańskich został skierowany na wikariat do parafii kolegiackiej św. Mateusza w Pułtusku, skąd w marcu 1942 z powodu zagrożenia aresztowaniem przez gestapo udał się do Warszawy. Następnie pracował jako duszpasterz w parafii św. Marcina w Zadrożu i rodzinnej parafii w Niedośpielinie. Od marca 1943 był kapelanem pomocniczym przy zakładzie oświatowo-wychowawczym dla dziewcząt prowadzonym przez urszulanki w Warszawie, gdzie też uczył religii i łaciny. W czasie powstania warszawskiego posługiwał jako kapelan na Powiślu. W latach 1945–1948 był wikariuszem w Pułtusku, gdzie prowadził odbudowę kościoła szkolnego i nauczał religii w szkołach średnich. Od 1948 do 1950 zajmował stanowisko prefekta w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Sierpcu. W tym czasie zorganizował miejscowe duszpasterstwo młodzieżowe. W Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku był w latach 1954–1955 spowiednikiem kleryków, a od 1955 ojcem duchownym. Prowadził w nim wykłady z teologii fundamentalnej i teologii moralnej. W 1959 otrzymał godność szambelana Jego Świątobliwości^[2].

20 listopada 1961 został prekonizowany biskupem pomocniczym diecezji płockiej ze stolicą tytularną Abaradira^[3]. O nominacji został powiadomiony przez Prymasa Polski pismem z 14 stycznia 1962^[2]. Święcenia biskupie przyjął 4 lutego 1962 w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Płocku^[4]. Udzielił mu ich kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, któremu asystowali Stefan Bareła, biskup diecezjalny częstochowski, i Piotr Dudziec, biskup pomocniczy płocki^[2]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Immaculata vincet” (Niepokalana zwycięży)^[5]. Od 19 maja 1962 do 21 stycznia 1964 sprawował rządy administratora apostolskiego sede vacante diecezji płockiej po śmierci biskupa Tadeusza Zakrzewskiego. W latach 1964–1991 piastował urząd wikariusza generalnego diecezji. W kurii biskupiej przewodniczył komisjom misyjnej i ekumenicznej, a także był wiceprzewodniczącym rady duszpasterskiej i członkiem consilium vigilantiae^[2]. 19 października 1991 została przyjęta jego rezygnacja z obowiązków biskupa pomocniczego diecezji płockiej^[6].

W Episkopacie Polski w latach 1972–1984 był przewodniczącym Komisji ds. Misji^[7], a ponadto zasiadał w Komisji ds. Duszpasterstwa Polonijnego^[2]. W latach 1963–1970 przewodniczył Papieskiej Unii Misyjnej Duchowieństwa, a w latach 1970–1985 Papieskim Dziełom Misyjnym w Polsce. W 1964 i 1965 uczestniczył w III i IV sesji soboru watykańskiego II^[2].

Jako współkonsekrator uczestniczył w sakrach biskupa diecezjalnego płockiego Bogdana Mariana Sikorskiego (1964)^[6] i biskupa pomocniczego włocławskiego Romana Andrzejewskiego (1981)^[8].

Zmarł 19 lipca 1996 w Płocku. 22 lipca 1996 został pochowany na cmentarzu przy ul. Kobylińskiego w Płocku^[2].

• Jan Wosiński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-22]  (ang.).