Janusz Żernicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Janusz Żernicki (ur. 12 kwietnia 1939 w Ciechocinku, zm. 7 października 2001 w Aleksandrowie Kujawskim) – polski poeta.

Studiował filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika i pedagogikę na Uniwersytecie Łódzkim. Jako poeta debiutował 1957 roku na łamach tygodnika „Przegląd Kulturalny”. Pracował jako instruktor kulturalno-oświatowy w Funduszu Wczasów Pracowniczych we Władysławowie i Lądku-Zdroju, później nauczyciel w Ciechocinku, następnie w referacie kultury Miejskiej Rady Narodowej. Był związany z Orientacją poetycką Hybrydy. Członek Związku Literatów Polskich od 1968.

• Szept przez wiatry 1964
• Landszaft z wędrującym dnem 1968
• Trzynaście miesięcy 1968
• Sen bez skrzypiec 1971
• Bez zdarzeń 1974
• Kurz, życie moje 1978
• Menady 1983
• Wędrowiec w jednym sandale 1985
• Neuryty 1986
• Wierność martwemu morzu 1989
• Palę świece w południe 1993
• Nie ma mnie na wspólnej fotografii 1994
• Rwijcie lilie z lotu mew 1995
• Rzeki bez morza 1997
• Wędrowiec z Tężniopolis 1998

• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9. Brak numerów stron w książce